To The Moon and Back

Does it make sense when I tell you that looking at the moon lately, started to fascinate me more then ever. I pretty much grew up with a fascination for the stars and the moon. Yesterday my head totally took that fascination to a next level or better to say that it decided to mean something else for me.

Stars first, just to tell you that it is so magical. I absolutely love watching the stars and free myself from every though I have. A feeling of freedom and a feeling of being so small and in fact meaning absolutely nothing in this huge universe. It is magical. 

Yesterday, the moon was so bright.

And yes I know that the moon does not shine and that it is the reflection of the sun. And yes sometimes the facts are making magical thing less magical, So why not delete that fact for a while. 

Yesterday, the moon was so bright I could not stop looking at it. How the stars can make my head feel free of thoughts, well the moon lets it overflow. 

"Why is the moon so far away?"

A question probably asked by school kids that learns the meaning of the universe. For some reason that question popped up in my head. Though there was a second part of this question. "Why can I still see it?"

Then my mind overtook the overflow. Like only if my English vocabulary was good enough to expres that. One question after the other popped in my head. I can not even remember how long I stood there watching the moon, being the moon. 

"Why can I see the moon, while it is amazingly far way? And Why can't I see my family while they are pretty much way closer?" I know why! just, you know. How badly I would like to see my family as how I can see the moon. 

I am having an amazing time and I feel better and better. But you know, sometimes a part of my brains starts to be active. Unconsciously I get those thoughts. I let them be there. They are precious to me.

English and Dutch

I know I live in an English speaking county right now. I know that most of the people that read my blog in Dutch are been able to read them in English. It is just that insecurity that makes it tough. 

At school we had to write formal and informal letters in English as an test. I failed every time miserably. Maybe once or twice I surprised myself with a good grade. Most of the times I tried, I did not. It was not that I didn't know how to write something or I could not find the right word, because we were allowed to use a dictionary. It was the grammer that got me, time after time. 

Now I am in America for over a month I feel way more confident in speaking and writing in English. But it does not feel like Dutch. Dutch is the language were I can express my pure feelings in. It is the way of using the language what I will never get in English. Although I will try my best. 

I can tell my English becomes better. Some songs I listen to for a long time get a clearer meaning. Films without subtitles are easier to understand and I might even not realize that it is in English now and than. But writing is still hard, easier but hard.

Writing for me is not just putting feeling over in words. It is the way of using certain words in a way that is different. For me writing is a way of using my knowledge and spreading it out. That might sound lame, because a nineteen year old will not know a lot about the world. That is a fact. I am just giving it a try. I might know more that some of you. There is a big difference between my knowledge and yours. I just want to tell mine. I am not afraid to share. I am not afraid to fail.

Thanks to Luis who told me he wrote his adventure like I do. He told me what I told you. It is hard to express your feelings in an other language than your own. But I is good to give it a try now and then. 

English is  not my native language and it will never be. That will mean for this blog that the majority of the blogs will be in Dutch. For all of you who are not been able to read it then, use a translator. It might turn most of the parts into the strangest sentences you will ever read. Do not blame me. You might need to use your imagination.     

Fight and Fight

De eerste en meest herhaalde quote tijdens de introductiedagen was " There are no problems if you can see them as a challenges, fight with them" 

Ik zal de uitdaging aangaan en een gevoel proberen uit te leggen. Ik vind het namelijk best een interessant proces. Een gevoel dat zo ongewoon voelt dat ik het afstoot. Alleen dat zorgt ervoor dat het langer duurt voordat ik het besef. Dus het opschrijven van dit gevoel werkt misschien wel therapeutisch voor mij. 

Het is niet het gevoel van een Culture Shock of heimwee. Dit gevoel is iets dat misschien aspecten van beiden heeft, maar voor mij is het iets nieuws. Het is iets waar ik eigenlijk nog nooit iemand over heb gehoord of over na had gedacht.  

Dit is geen vakantie. Dat zeg ik niet omdat het zijn van een au-pair soms best hard werken is, maar omdat een vakantie meestal niet langer dan een paar weken duurt. Ik geloof niet dat ik besef dat ik echt niet terug naar huis ga binnen nu en een paar dagen. Ik moet mezelf soms echt even vertellen dat dit mijn thuis is en dan ik hier woon. Het is een on uitlegbaar gevoel. En dat zeg ik omdat ik er tot nu toe niet in geslaagd ben om het correct op te schrijven. 

Ik ga het nog een keer proberen. Wat ik daar beschrijf is het ongeveer. Maar het is meer. Het niet thuis komen, in het huis waar je je altijd thuis hebt gevoeld. Familie en vrienden die ik altijd om me heen had zijn ineens heel ver weg. Het gevoel van 'het is maar voor een jaar het is zo weer over' gemixed met 'je hebt een heel jaar waarin heel veel te doen is' en een klein beetje 'waar ben ik, wat doe ik hier en wanneer houd het op'. Juist lijkt er al meer op. Al verwar ik mezelf met dit stukje. Deal with it, Ik wordt wanhopig van de pogingen het goed op te schrijven.

Het is een soort heimwee waar ik nog nooit van had gehoord. Voor mij is het nog een soort van rare droom. 

Ik heb ondertussen even mijn 'Au-pair guide' erbij gepakt. Ik was gisteren namelijk erdoor aan het bladeren en botste ik tegen het hoofdstuk 'Culture Shock'. Heb ik hierboven toevallig proberen te ontkennen dat een Culture Shock had? Ik zal het niet wissen, maar ik spreek mezelf nu dus al weer tegen. Het is maar een kort tekstje maar daar staat heel nauwkeurig in beschreven hoe een Culture Shock eruit ziet. Voor mij in het bijzonder. 

Vijf puntjes; Pre-Arrival, The Honeymoon Period, Fight and Fight (Culture Shock), Filter and Flex (Culture Adjustment and Adaptation), Pre/Post Departure Adjustment. 

Pre-Arrival, zo en of ik die heb ervaren. In de twee weken voor mijn vertrek was er geen energie meer over. Ik was moe maar sliep niet, ik wilde alles klaar hebben maar stelde het uit voor de laatste paar dagen. Ik ben nog nooit zo lang en zo erg nerveus geweest. 

The Honeymoon Period, Ja, Ja, Ja dit heb ik zeker ervaren. De eerste dagen in Manhattan waren waanzinnig en aankomen bij de familie was heel erg leuk. Het gevoel in mijn buik die dagen was zo leuk en nieuw. Als dit het gevoel is tijdens een huwelijksreis dan kan ik niet wachten om te gaan.... wat? Ah ik blijf een raar mens.

Fight and Fight (Culture Shock), Hai there! Nienke de grapjas, een keiharde cultuur shock. Op dit moment. En ik maar ontkennen. Heimwee is een deel van een cultuur shock. Het staat allemaal in Engels beschreven in het boekje. Waar het op neer komt is dat je na een paar weken je verdrietiger begint te voelen. "Au-pairs kunnen ongemakkelijkheden ondervinden en vinden het moeilijk om constant Engels te praten. Je begin de Amerikaanse leven stijl te bekritiseren." 

Daar ben ik nu. Alles is minder leuk, iedereen is raar en het kan zo veel beter. Het zijn ups and downs. Want soms kan ik me so heerlijk in het Amerikaanse leven gooien en soms vind ik het de meest verschrikkelijke stijl van leven ooit. Amerikanen zijn net even iets meer individueel en prestatiegericht ingesteld dan Nederlanders. Huiswerk terwijl je 6 jaar oud bent? Serieus, ik had geen huiswerk tot dat ik 12 was. Kan me alleen herinneren dat ik buiten speelde en met vriendinnetjes ging afspreken na school. Ik snap het wel en toch ook niet. Ik weet het niet. Laat ik me daar maar niet te veel zorgen over maken. Huiswerk voor een 6 jarige houd, voor de duidelijkheid, in dat je kleine projecties doet waarin ze materialen moeten onderscheiden bijvoorbeeld. Of een A4tje met rekenopdrachten. Het is licht huiswerk, maar het is huiswerk.

De laatste twee punten moeten nog komen. Filter en Flex mag van mij er nu al zijn al verwacht ik dat niet. Laat deze fase maar even goed op me inwerken. Het laatste puntje zal gelukkig nog wel even duren. Ik moet gewoon leren hoe te doen en te zijn. Ik moet me aanpassen en toch mezelf blijven. Dus... Het komt wel goed. Alle tijd!

Soms is het even een kwestie van keihard op je giechel gaan. Alleen voelt dit meer als een zachte landing die me slechts wat schaafwonden heeft gegeven. En dan elke keer als het geneest het korstje eraf peuteren. Dat kan toch lang duren voordat dat een keertje goed geneest. Juist, ervaringsdeskundige hier. 

Amerikanen zijn anders, Amerikanen leven anders, Amerikanen denken anders, Amerikanen eten anders, Amerikanen zijn geen Nederlanders. Maar als ik die confrontatie niet had aan willen gaan, had ik in Nederland moeten blijven.

Bye bye and Smile