What If You Are Without That

Ondanks dat Times Square ongelofelijk dicht bij is vier ik mijn oud en nieuw thuis. Ook nu Marissa in Central Park is zal ik de trein niet nemen. En dat is dan exact de reden dat ik niet richting de grote stad ga. Ik vind de trein overdag en zelfs 's avonds helemaal niet zo een groot probleem. Middernacht tijdens New Year's Eve, klinkt me dan minder goed in de oren. Ik ken de stad en de mensen hier niet goed genoeg. Ik heb geen idee wat er allemaal afspeelt en of ik het wel aankan. Voor een negentien jarige is Amerika nou niet de plek om te feesten. 

Ik blijf thuis en zal om 12u de Jip en Janneke champagne laten ploffen. Of misschien hebben ze dat niet. Nee grapje, Ik neem wel een glas water. Het is echt mega koud buiten en na een uurtje in het park te zijn geweest vanmiddag heb ik genoeg kou opgevangen. Zonder gekkigheid ik heb geen idee hoe ze nieuwjaar hier vieren. 

Tradities zijn sowieso voor mij niet heel erg van toepassing. Het is raar hoe mijn hoofd omgaat met de situaties. Hoe mijn gevoel vraagt naar een traditioneel Oudejaarsavond. Kijkend naar Joup van 't Hek of Paul de Leeuw. Hoe graag ik wil dat het nu buiten knalt van het vuurwerk. Dat ik wil dat er allemaal 12 jarige jongens me bekogelen met van die rottjes. 

Misschien is dat een deel van mijn cultuurshock. Want eerlijk gezegd merk ik er weinig van. Ik had dat wel erger verwacht. En terwijl ik dat opschrijf bedenk ik me ineens een paar dingen die nog wel eens in verband gebracht kunnen worden met een cultuurshock. Al zou ik dat eerder een cultuurverschil noemen. Dat die er zouden zijn was ik eigenlijk wel zeker van. 

Ik mis zondags ontbijten bij mijn vader. Ik mis de haren van mijn kat op mijn zwarte broek. Ik mis mijn schoenen in huis dragen. Ik mis mijn moeders handen door mijn haren. Ik mis het schreeuwen en het in elkaar slaan van mijn broertje. Ik mis het gevoel van alles dicht bij hebben. Ik mis mijn gemak. Maar ik mis mijn tradities het meest. Een kerst traditie die zo saai was dat ik nooit had gedacht die te missen. Ontbijt tijdens kerstavond. Dineren met familie in een leuke jurk. Ik miste mijn moeders verjaardag. Laten we niet vergeten dat die verjaardag misschien wel de moeilijkste van het hele jaar zou kunnen zijn. Ik wil niet denken aan mijn eigen verjaardag. Gelukkig duurt die nog even. 

Of ik Kersttradities dit jaar sterker mis doordat ik ziek was. Zeker mogelijk. Ik werd helemaal niet lekker na het diner tijdens kerstavond. 's Avond nauwelijks tot niet geslapen en mijn eten heeft mijn maag zo goed als niet gehaald. Ik was in staat om mezelf naast boven te slepen om er te zijn tijdens het uitpakken van de kerstcadeautjes, maar toen was alle energie weer verdwenen. Na mijn cadeautjes te hebben uitgepakt ben ik onder mijn dekens gedoken. Één van de cadeautjes was een 'Heated Blanket'. Nou die kwam wel goed van pas. Heerlijk, maar ja dat was mijn kerst dit jaar. Het kijken van 'The Polar Express' heb ik uitgesteld tot de 26ste. Want dan had ik toch nog een beetje het gevoel van kerst. 

Het is gek om te weten dan in Nederland mensen bij elkaar komen. Dat het kerstgevoel wordt voort gezet en dan hier dat allemaal al weer weg is. Ik vond het heel moeilijk om op 3de kerstdag, oftewel mijn moeders verjaardag, in New York te zijn. Want er is misschien niets zo vervelend als wetend dat je het leuk zou hebben gehad en dat je er niet was.  Of hoe valt dat in een goede Nederlands zin te zeggen. 

Ik heb het heel fijn en het is gewoon soms iets wat veel. Emoties die je dan maar even in jou eentje moet verwerken. Dat is nou net wat ik hier kom doen. Ik kom hier om mezelf te bewijzen dat ik het kan. Dat ik sterk genoeg ben om te aan te kunnen. 

Als deze blog lijkt alsof ik mijn koffer aan het inpakken ben en ik morgen weer thuis ben. dan is dat misschien wel vals alarm. Ik heb namelijk echt een hele leuke tijd. Maar weetje wat jij zou moeten proberen! Pak je koffer, niet meer dan 23 kilo en vraag jou buren of je een jaar bij hun mag wonen. Je plek vinden in een nieuw gezin is niet zo makkelijk. Dat heeft gewoon tijd nodig. Het gaat goed met me, heel goed. 

Gelukkig nieuwjaar allemaal, van mij horen jullie volgend jaar ik denk zomaar genoeg. Ik hoop dat iedereen een leuke avond heeft en met een glimlach het nieuwe jaar in gaat ! 

TOT VOLGEND JAAR, dat is voor mij dan serieus een jaar, niet gewoon een dag. Ik ben er pas weer volgend jaar. Nee Nienke, dat is lame!

Bye Bye and Smile (a bit bigger tonight)

Nikky, Santa's little helper

Maybe that is not the right way to spell her/his name. Though that does not really matter at all. I'll introduce you to my newest friend. A family friend. A friend that only comes around during Christmas. Nikky is a elf. Nikky is Santa's elf. Nikky is Brendon and Brody's elf. Short note: I think it is a he, so I will use 'he'. He is been around for more than a week now and seriously he is my hero. 

Kids in America get send a elf by santa. The elf's job is to watch the children during the day. See if they are naughty or nice. If they were nice, Nikky goes to Santa when they are a sleep and he tells him that they deserve to be on the nice list. If they were not as nice as the suppose to be Nikky stays the night. The big question now is, how do we know if Nikky has been to Santa. Well I will answer that for you. Nikky started his year on top of the Christmas tree. The boys were good so Nikky went to Santa that night. The other morning we woke up and Nikky was in a vase on top of a TV cabinet. So Every morning the boys are looking for Nikky. At least if they were nice to their parents, each other and me. 

Amazing. This elf is helping me with just being in a vase, on the tree, on top of a wooden Giraf, hanging on the lamp or were ever he decides to fly to. Thanks Nikky your my hero. Just saying your name makes them listen. I love it. 

"Nienke why do you write in English? It is rubbish. Your grammar is terrible." Just because I can and because I am starting to get thoughts in English. Then this, I've never been good in grammer. I am just trying. Now my English speaking friends can read my story too! 

I'll stop my embarrassing English blog flop. I can not handle it anymore. You know what the most embarrassing is. I think I did pretty well, like I always thought I did in English class. I know that if my teacher was going to check this. It would be all covered in red. 

I tried, maybe next year I'll be better!

Bye bye and Smile

NYC Introduction Days InterExchange

My first days and Coming Home

Voordat ik dit bericht plaats ben ik waarschijnlijk al weer een poosje verder. Ik wil namelijk zo veel mogelijk vertellen en ....

en toen werd ik weg getrokken door Brendon om te WII'en. Knipper twee keer met jou ogen en we zijn nu ineens vijf dagen veder. Drie verschillende blog ideeën alleen moet ik deze nog eerst schrijven. 

Bekomen van alle issue's die ik tegen kwam op de eerste dag dook ik mijn bed in. Echter heb ik in bed nog een uurtje moeten wachten op Shelly. Mijn kamergenote. Echt een hele lieve meid uit Mexico. Ik hou van cultuurverschillen en ik vind het Spaanse-Engels, na het Britse-Engels, het leukste engels wat er is. Haar Engels was echt goed. Al blijkt men vooral heel erg onder de indruk te zijn van mijn Engels. Doe ik toch iets goed.

De eerste ochtend was jet leg loos. Ik wil niks weten van wakker worden om 4AM. Nee hoor. Ik werd lekker pas wakker om 7AM. Toen mijn wekker ging. Opweg naar mijn eerste Amerikaanse ontbijt. Ik was stiekem een beetje nerveus. Want nee ik ga echt niet aan de donuts of één of andere vette hap. We kregen keus uit een aantal verschillende dingen waaronder een Bagel. Die was heel erg goed dus ben daar gewoon drie dagen achter elkaar voor gegaan. Croissant bleek namelijk heel vet en een muffin of de yogurt die er echt niet lekker uit zag heb ik aan me voorbij laten gaan. 

De eerste ochtend was allemaal belangrijke informatie maar zelfs met de meest smerige koffie ooit kon ik mijn ogen amper open houden. Was er dan toch iets van een jet leg te bespeuren. Dit gedeelte kan ik makkelijk overslaan. Behalve een gedeelte dat niet zo groots leek maar uiteindelijk tot op dit moment het meest belangrijke momenten bleek wat New York me heeft gebracht. Het moment dat ik over mijn schouder keek omdat ik het mooiste Engelse accent hoorde wat ik ken. Het Britse-Engels. Het echte Engels. Engels dat wordt gesproken rond Cornwall en Essex. Ik herkende het gelijk. haha nee. Veryan en Ashley zaten achter mij en blijkbaar bleek ik ook voor hun er aardig uit te zien. Of hoe zeg je dat leuk. Vriendschap op het eerste gezicht. Echter had ik dit gevoel al één keer eerder gehad. Dat was -REWIND- een dag eerder. Toen ik naar beneden liep om Katie naar 'the Shuttle Bus' te laten bellen. Er stond een groep beneden bij haar in te checken en tussen die mensen stond Anne. Ze leek me gelijk heel erg aardig en kom me wel voorstellen goede vriendinnen met haar te kunnen worden. 

Voor iedereen die mijn foto's op Facebook nog niet gezien heeft. Ik heb in het hotel drie meiden ontmoet met hun heb ik echt de meest geweldige dagen van mijn leven gehad. Ik heb zo onwijs veel gelachen. Laten dat nou net de meiden zijn waar ik het net over heb gehad. De twee Britse meiden en eine Deutsche freud. Waarom is mijn Duits zo verschrikkelijk slecht. Veryan, Ashley en Anne. Ik kon pas op de laatste dag Vezzios naam goed uitspreken. Dat nadat ik haar een stuk of zes bijnamen had gegeven wat het makkelijker maakte. Veryan, of wel: Vezzy, Vezzieoos, Vezzosos, Ve-ryan. Ik kan ze nu even niet meer allemaal meer herinneren. Dat waarschijnlijk ook omdat het me nu lukt om haar naam fatsoenlijk uit te spreken. 

So Girls, if you were interested in what I wrote. Gnanana, it is Dutch and you better do not translate that part. I was mean to you. You do not want to know what I really think about you. 

Ik heb, ik herhaal het gewoon, echt zo een leuke tijd met ze gehad. Ik kan het niet zo goed beschrijven. Het feit dat ik dinsdag middag voor het eerst een woordenwisseling had met hun en ik op dinsdag avond meerdere malen werd betast laat misschien wel merken dat het echt heel erg klikte. Ik heb zo hard met ze gelachen. Elke keer als we weer een foto maakte werd er een hand op mijn kont gelegd en wederzijds. 

Ik heb heel erg veel geleerd maar terug denkende aan die dagen denk ik vooral aan een vriendschap die ik in drie dagen heb opgebouwd. Ze zijn uitgevolgen. Ik ben in mijn eentje in New York gebleven. Veryan en Ashley zijn naar North-Carolina gevlogen en ook Anne heeft het vliegtuig gepakt. Alleen vloog zij naar Chicago. Ik kan echt niet wachten om hun weer te zien. Ik mis ze heel erg. 

-FASTFORWARD-

Donderdagavond werd ik opgehaald. Omdat ik in New York blijf konden ze me donderdagavond al ophalen. Oh en het was Sinterklaas. Of ik dat heb gemerkt. Nee niet echt. Dat zal ergens ook wel komen omdat ik er dit jaar heel erg weinig aandacht aan heb besteed. Niet dat ik daar heel erg tijd voor zou hebben gehad. Ik werd opgehaald en ondanks dat ik heel erg graag naar de familie wilde vond ik het zo jammer om die meiden achter te laten. 

Natascha kwam de lobby binnen gelopen waar ik samen met Ashley, Anne en Veryan stond. Te lief, ze wilde me heel erg graag uitzwaaien. Waren we ineens alle vier heel erg zenuwachtig. De koffer en twee extra tassen in de auto en richting Merrick. Hoe fijn en hoe raar om iemand te ontmoeten die je al twee maanden via Skype spreekt. Hoe fijn het was om te merken dat het gelijk goed zat. Geen vervelende stiltes. Meer momenten dat ik zo verdwaald om me heen aan het kijken was, dat er geen gesprek met me te voeren viel.

De jongens waren nog wakker en waren helemaal gelukkig dat ik er was. Al snapte Brody er waarschijnlijk niet heel erg veel van. Het leukste van aankomen in Merrick was het zien van mijn kamer. Een heerlijk groot bed met 10 kussens, YES YES YES. Ik hou van kussens. veel kastruimte en een grote TV. Maar voordat ik dat allemaal zag, zag ik eerst iets anders. Aan de muur hing een fotocollage. Met mijn foto's. Foto's van mijn Vader, Moeder, Kirsten, Ruben, Noortje, neven en nichten en foto's van mijn 'goodbye feestje'. Ik stond met een mond vol tanden en was niet in staat te reageren. Gelukkig herhaalde ze haar vraag. "I hope you don't mind that I stalked you?" Echt een fantastische manier om dit jaar te starten.

Bye Bye and Smile

New York

Ondertussen worden er denk ik weer een stuk of 20 boeven opgepakt, 15 gewonden opgeholpen en 2 katten uit bomen gered. Echt de ene na de andere sirene gilt door de straten.

Deze stad kent geen genade. Ze blijven lekker door gaan. Toeteren totdat die persoon voor hem eindelijk het gas pedaal indrukt. Dan maakt het tijdstip echt niet uit. Heerlijk vind ik het. Ik geniet er van. Het is voor mij ook een herinnering. Nee Nienke je bent niet meer in Nederland. Je bent officieel begonnen aan jou avontuur.

Ik zit op dit moment nog in mijn eentje in mijn hotel kamer. Ik krijg een Mexicaans meisje op mijn kamer. Ze kan elk moment binnen vallen. Het is nu kwart voor 9 New Yorkse tijd. dat betekend dat het kwart voor 3 is in Nederland. En ik ben kapot. Vooral mijn hoofd gil om slaap. Ik vind het alleen een heel slecht idee om te gaan slapen. Vind het niet leuk voor haar om in een kamer te komen waar iemand ligt te slapen. 

Afscheid nemen van mijn lieve ouders, Kirsten, Ruben en Noortje was niet leuk. Wel was ik blij dat er niet zo heel veel mensen waren. Het viel me nu al zwaar. Vlucht ging helemaal prima. Na 8u en een beetje landen we helemaal veilig in Newark. Ik zat aan de goede kant van het vliegtuig want ik zag Manhattan al liggen. Was echt een waanzinnige binnenkomer. 

Alles ging soepel en ondanks alle waarschuwingen dat het wel even zou duren voordat je jou koffer en alles weer terug hebt stond ik binnen een half uur buiten. Ik stond zelf al op de stoep terwijl ik eerst nog even naar de counter moest om een Shuttle Bus aan te vragen. En toen begon de ellende. Tijdens het wachten, want ongeveer een 20min duurde was er niks mis. Echter op het moment dat ik in de Shuttle Bus zat klopte er iets niet. Ik kon mijn telefoon niet vinden. In geen van mijn zakker was er iets van mijn telefoon te bekennen. In het hotel aangekomen ben ik door mijn tassen gaan graaien maar hij zat er niet in. Ik heb geen idee maar ergens tussen het wachten op de bus en het hotel is mijn mobiel er vandoor gegaan. 

Even was ik goed verdrietig daarvan. Ook omdat ik door de chaos in mijn hoofd mijn Amerikaanse stekker niet kon vinden en mijn camera leeg was. Die heb ik gelukkig wel gevonden. Alleen de eerste ronde door New York heb ik zonder enige elektronische 'wat dan ook' gelopen. Ook goed, echter toen in de tweede keer in het donker richting Times Square liep met camera en al voelde ik de stad pas echt op me af komen.

Het is echt fantastische!

Ik moet nu nog even een childcare test maken voor dat ik dat vergeet en ik heb nog brieven vanuit Nederland die ik mag lezen. 

Het is begonnen 

Bye bye and Smile

Ready For Takeoff

Daar gaan we dan maatje, jij en ik. Met zijn tweeën het vliegtuig in. Jij bent op het moment dat ik mijn ouders voor de laatste keer dag zeg alles wat ik nog heb. Jij bent vanaf dat moment mijn dierbaarste bezit. Let jij goed op jezelf, dan doe ik dat ook. Vanaf dan is het jij en ik, wij tweeën. 

Hij is eindelijk dicht. De sjorband erom. Nu kan die niet meer open. Maximale gewicht. Het is goed. Ik weet nog niet zo goed hoe ik dit ga doen. In mijn eentje door de douane. Moet ik ineens alles zelf regelen. Gaat het ineens beginnen.

Iedereen naar bed. Ik wil niet slapen. Elke seconde dat ik nu nog even om me heen kan kijken wil ik gebruiken. Doet gewoon een beetje pijn. Eigenlijk ben ik heel erg moe. Eigenlijk heb ik de slaap nodig. Ik weet alleen nog niet zo goed of ik spijt wil hebben om het feit dat ik moe ben als ik aan kom. Of dat ik spijt heb dat ik niet nog even ben gaan zitten om even om me heen te kijken. 

Ik hoop het nog even te combineren. Om 6u zal ik met mijn koffer op Schiphol staan. Half 5 op. Casual. De laatste knuffel en de laatste kus. Mijn lieve ouders die het vast wel even redden zonder mij. Mijn grote zus en broer die een jaar lang elkaar in de haren moeten vliegen en een keertje niet bij mij. En die lieve Noor. Die lieve schat wilde perse mij uitzwaaien. Dan ben ik de laatste die haar tegen zal houden. 

Vanaf nu gaat het pas echt spannend worden. Zijn jullie er klaar voor. Springen jullie met me mee het diepe in. 

Ik ga echt de meest irritante blogger uithangen, maar ik vind het toch wel slim en handig om deze informatie even te melden. Jullie kunnen een mail ontvangen op het moment dat ik een blog plaats. Aan de rechterkant is er een banner, als het goed is staat er bovenin aangegeven dat je jou mail kan doorgeven. Als je daar jou mail noteert zal je elke keer dat ik een blog schrijf een mail krijgen. Ik zal namelijk niet elke keer een blog op Facebook, Twitter of andere social media plaatsen. Op die manier krijg je wel elke keer een melding als ik iets geschreven heb. 

Je kan ook reageren. Dan moet je echter wel op de blogpost klikken. Het kan best zijn dat je daar al bent. Dan zie je onderaan dit bericht een blok staan met 'reageren'. Is dat niet zo, dan moet je even op de titel van de blog klikken. Laat gerust een bericht achter. 

Ik ga nog wat dingen doen en misschien duik ik voor een paar uurtjes zelfs mijn bed nog in. Ik ben er klaar voor. 


Bye bye and Smile

Proud

Eigenlijk ben ik aan het slapen. Mijn lichaam heeft het geloof ik een paar uur al opgegeven. Mijn hoofd echter niet. De onrust in mijn lichaam is niet te temmen. Er is geen beginnen aan. Heeft slapen nog wel zin? Moet ik niet gewoon opblijven tot het de 2e van December is.

OH FUCK, sorry voor dit taal gebruik. Bij mijn vader thuis heb ik een geheim vriendje. Ik ga er vanuit dat het een jongetje is. We zijn alleen beetje bang voor elkaar. Hij heeft zich zelfs nog nooit voorgesteld. Hij gaat er namelijk snel vandoor op het moment dat ik dicht bij kom. Hij geniet van alles wat er op dit moment op de grond ligt. Nootjes, kruimels, chips en misschien neemt hij ook nog een slok van de gemorste drank. Mijn geheime vriendje is een muis. Ik ben stiekem heel blij dat hij besloten heeft weg te rennen. Geloof dat er genoeg onrust in mijn lichaam zit.

De laatste tijd ben ik dood gegooid met vragen. Met liefde gaf ik antwoord. Ik ben allang de tel kwijt geraakt. Maar elke keer gaf ik oprecht blij antwoord op de vraag hoe het allemaal zal zijn. Hoe het precies zal zijn is mij onbekend. Ik zal dat zelf eerst nog even moeten ondergaan. 

Vandaag ben ik echter oog in oog gezet met mijn eigen wilskracht. Met de lef die ik eigenlijk heb. Met de doorzettingsvermogen die ik het afgelopen jaar heb gehad. Van de vele mensen van wie ik vanavond afscheid nam waren er slechts een op één hand te tellen aantal vrienden die mijn avontuur ook aan zouden durven. Daarmee wil ik mezelf niet ophemelen of mijn vrienden ontmoedigen. Het was gewoon een moment van besef. Het besef dat ik mezelf een zeldzaam cadeau heb gegeven. 

Niemand heeft me ooit gezegd dat ik dit moest gaan doen. Nooit heeft iemand me gepuched. Ik heb dit helemaal zelf gedaan. Geloof me als ik zeg dat ik zonder de steun van mijn familie en vrienden nergens geweest zou zijn. Alleen als ik dit niet had aangedurfd was het nooit gebeurd. 

Ik merk dat dit best even een rare blog zal zijn. Gewoon voor de gein zal ik even melden dat over een paar minuten de klok vijf keer zal slaan en ik eigenlijk kapot ben. Ik moet alleen even opschrijven wat ik nu voel. Voor slapen is tijd zat. 

Ik ben gewoon best trots op mezelf. Dat mag iedereen weten.

Voor iedereen die op mijn feestje was, Bedankt. Ik vind het heel erg fijn me te begeven tussen mijn vrienden. Alleen als iedereen een vriend van je is, is het moeilijk iedereen eventjes te spreken. Sorry als ik je maar kort sprak. Ik ben heel erg blij dat je bent gekomen. Ik ben onwijs trots op mijn vrienden. 

Men.... Ik drink mijn glas water op en dan sla ik mijn laptop dicht. Dit bericht post ik morgen pas. Als  ik er een heldere blik op kan werpen. Nu vallen mijn ogen namelijk dicht. Hihi

Sleep well!

Bye bye and Smile

SURPRISE

Ik begin me langzaam te beseffen dat dit eigenlijk een soort dagboek voor mezelf is. Een manier om, als ik over een jaar aan het inpakken ben om terug te gaan naar Nederland, terug te kijken hoe ik tegen mijn avontuur aan keek. Om momenten te herinneren en om bepaalde aspecten niet te vergeten. Sommige momenten hoef ik eigenlijk dus hier niet op te schrijven omdat ik ze voor altijd zal herinneren. Alleen ik doe het toch. 

Gisteravond.

Op een paar rare gesprekken over w'app met mijn moeder en Noortje na was er geen vuiltje in de lucht. Mijn moeder vroeg me vorige week of ik zondag bij haar wilde komen eten. Dat vroeg ze 's ochtends en Noortje vroeg op hetzelfde moment of ze zondags iets leuks konden doen. Omdat Noortje me later een berichtje had gestuurd stond die bovenaan en had ik haar dus eerder een 'ja' gegeven dan mijn moeder. Alleen ik zag geen probleem om deze twee afspraken met elkaar te combineren. Ik zeg dus tegen Noortje, zonder dat met mijn moeder te bespreken, dat ze wel bij ons kan komen eten. Ik wist eigenlijk wel zeker dat dat geen probleem kon zijn. Daar wordt namelijk nooit een probleem van gemaakt. Ik kreeg me toch een bizar antwoord van mijn moeder. "Nee, liever niet." WAT? Was mijn moeder gekidnapt door aliens en gaven zij mij nu antwoord. Ik schrok er een beetje van. Als ze het liever niet had omdat ze me graag even voor haar zelf wil hebben dan kan je dat minstens op een andere manier zeggen. De opdringerigheid van mijn moeder zorgde ervoor dat ik dan maar niet met mijn moeder ging afspreken. Ik ging liever met Noortje iets leuks doen aangezien die op dat moment vele malen kalmer was. 

Op dat moment niet wetend dat er waarschijnlijk drie meiden een w'app van mijn moeder krijgen met de tekst "PROBLEEM, PROBLEEM" En kijk, als ze me nou hadden gezegd wat ze van plan waren had ik dit natuurlijk anders gedaan. Dat bleek alleen juist het idee te zijn, mij niks te zeggen. Ik ben anders heel erg goed in geheimen bewaren.

Ik had niks door. Ik voel me niet dom. Ik voel me vereerd. Ik voel me dankbaar.

Om 17u had ik met Noortje afgesproken. En als er een is vriendin waarvan ik weet dat ze kan organiseren en plannen dan is het Noortje. Echter was het zo dat ik om 17:20 nog niks van haar had vernomen. Ze zou met de auto komen dus het had geen zin om haar een berichtje te sturen. Dat zou ze dan pas lezen als ze er al zou zijn. Als ze nog thuis zou zijn dan had ze me vast wel al een berichtje sturen. En toen was daar ineens een berichtje. Alleen dat berichtje zag er heel anders uit dan ik dat had verwacht. Er stond: "ik moet afzeggen" straight to the point. Op dat moment had mijn moeder mijn mobiel in haar handen dus ik stuurde alleen een berichtje terug waarin stond: "what?" Lichtelijk verward dat ik was wilde ik heel graag weten waarom ze niet kwam. Ze moest wel een goed excuus hebben want om nou twee weken voordat ik weg ga nog even een afspraak af te zeggen... Ik kreeg echter alleen een "sorry" terug. Terwijl ik nog verwarder een "mweh" terug stuurde ging de deurbel. Ik wilde eerst niet opendoen omdat ik verwachte dat het mijn broertje zou zijn. Die heeft zijn eigen sleutel dus waarom belt hij aan. Een kort moment schoot er door mijn hoofd: 'Komt Noortje toch?' Er stond echter iemand anders voor mijn deur, het was Anouk. 

'A little introduction' 

Anouk, Willemijn en Merel zijn drie vriendinnen die ik al ken vanaf de kleuterklas/basisschool. Ik ken deze meiden dus al meer dan 10 jaar. Met deze meiden heb ik al zo veel mee gemaakt en ze kennen me door en door. 

'End of the introduction'

Anouk had nog een matje van mij liggen en die kwam ze terug brengen. Ik draai me om om het matje weg te zetten en Anouk stapt binnen. Het klinkt nu heel erg raar, maar zag er grappig uit. "Wil je wat drinken, Anouk?" roept mijn moeder vanuit de woonkamer. Mijn moeder wist dat ze nog een half uurtje moesten rekken. Na wat thee en een versnapering raakte we eindeloos aan de praat. Ik had geen flauw idee dat ik langzamerhand de tijd wel iets wat te lang aan het rekken was. Subtieler kon gewoon niet, Anouk stond op en trok haar jas aan. Oké, je gaat? Ik geef haar een knuffel en was blij dat ze me kwam opvrolijken aangezien ik net een afgezegde afspraak aan het 'verwerken' was. "Kom ga mee naar Merel!" Ik was zoals ongeveer de hele dag al, verward. Ik moest nog eten en wat ging zij nou bij Merel doen. Weetje wat, "Ik ga mee" 

Terwijl ik me fiets pak vraag ik nog of ze weet of Willemijn moet werken. Want hoe leuk zou het zij als we met zijn vieren kunnen zijn. Ik kreeg echter te horen dat ze dus moest werken en dat ze dus niet kon komen. Toen Merel de deur open deed zei ze dat het eten net klaar was. Anouk die dan gewoon zegt: "oh, fijn we eten even mee." niks afgesproken zegt ze dat gewoon even heel brutaal. Dit is echt het gedeelte waar ik aan terug denk en ik mezelf echt even een dom kind vind. Niks maar dan ook niks begint er bij mij te rinkelen. Het feit dat er gezellige muziek op staat, er kaarsjes zijn aangestoken en dat de tafel voor vier gedekt is, het doet me niks. 

BOEM, vanuit de keuken komt er één of andere dwaas op me af en roepen ze met z'n drieën  'SURPRISE!!" Het is Willemijn! en dit alles is voor mij. 

De hoeveelheid emoties die er door mijn lichaam gaan waren niet te overzien. Ik spring, lach, gil en laat een traan gecontroleerd in mijn mouw verdwijnen. 

Ze hebben een heel diner voor me gemaakt. We hadden het erover gehad dat we met zijn vieren Sushi wilde maken. Dus dat was precies wat we gingen doen. Dit was een avond met een gouden randje. Nog steeds bevat ik amper dat ze dit voor me hebben gedaan. Al die moeite om mij te verrassen. Ik ben zo onwijs dankbaar. 

Nu valt alles op zijn plek. Mijn moeder, vader, zus en broertje wisten ervan. Er is geen woord over gesproken en ik heb er geen seconde over na gedacht dat die meiden iets voor me aan het voorbereiden waren. 

Mijn moeder blijkt niet door aliens te zijn gekidnapt en Noortje is de beste vriendin op de hele wereld. De zeldzame tijd die er nog over is heeft ze door gegeven. In plaats van zelf een avond met mij gezellig te kunnen besteden. Ik vind dat echt een gebaar van vriendschap wat ik niet kan beschrijven en dat gewoon wil ondergaan. 

Ik wil echt iedereen bedanken die hierin heeft geholpen. Mamma, Pappa, Kirsten, Ruben, Noortje en zonder twijfel verdienen jullie drie credits voor de beste vrienden groep ooit, WILLEMIJN, MEREL en ANOUK! Er zullen vast nog meer helpers zijn geweest want ik heb het jullie niet makkelijk gemaakt.

Het raarste is nog dat in plaats van het moeilijker te vinden om weg te gaan, vind ik het makkelijker. Ik wil het liefst ze allemaal mee nemen. Echter door dit gebaar weet ik dat als ik volgend jaar terug kom deze vrienden er nog steeds voor me zijn. 

*laat een klassieke 'maxima traan' over haar wang lopen*

YES ! I LOVE YOU ALL

Bye Bye and Smile

Time Flies

Wacht even hoor, wat gaat de tijd snel voorbij. Het is echt om bang van te worden. Alles lijkt de laatste tijd wel sneller te gaan dan normaal. Mijn gedachte zijn niet meer te volgen. Het is dat ik nooit echt klok heb kunnen kijken via een "normaal" horloge, anders had ik waarschijnlijk in de knoop geraakt met de wijzers. 

Het feit dat ik over 3 weken al in New York zit is zo ontzettend raar. Het is goed dat er veel vrienden zijn die mij bijna elke dag herinneren aan het feit dat mijn feestje volgende week al is anders dan zou ik vergeten dat het feestje dan al is. 

Ik geniet meer van de herfst dan ooit. Al heb ik niet echt het verwachte 'emotionele' gevoel van 'mijn Haarlem' achter laten. De blaadjes worden in New York ook roder en zullen net zoals in Haarlem van de bomen vallen zodra het begint te vriezen. 

Zondag het ik weer even geskyped met mijn "New York Family". Ik vind het zo onwijs leuk als ze hun mail op die manier afsluiten. Het voelt echt zo goed. Het welkom voelen terwijl je er nog niet bent. Dat het mogelijk was. Toch heb ik dat wel degelijk. De jongens waren heel druk en het beeld stotterde een beetje. Kon daardoor de helft niet verstaan. Vond het zo onwijs leuk dat ze heel hard " HELLO NINKAA" riepen zodra ze mij zagen. De uitspraak zal nog wel even hard werken worden, maar ja, je hebt een onuitspreekbare naam in het Engels of niet. 

Uit een van de mails is duidelijk geworden dat ik mijn favoriete feestdag in mijn eentje zal moeten vieren. In vlieg 2 december richting New York en op 6 december komt Natascha me ophalen. Gisteren toen ik in Amsterdam was liep in door het vondelpark. Daar was een oma samen met haar kleinzoon de hond aan het uitlaten. Zij zong voor hem een sinterklaas liedje. Mijn hele lichaam verstijfde en ik had overal kippenvel. Met tranen in mijn ogen keek ik recht voor me uit en liet ik ze langzaam achter mij langs lopen. Het miezerige weer hielp mij in deze stemming. Dat was het aller eerste moment dit jaar dat ik besefte dat sinterklaas meer voor mij betekend heeft in mijn jeugd dan ik dat nu wil beseffen. Ik zal alleen zijn in New York en ik hoop dat er nog een Nederlandse au-pair zal zijn en anders ga ik iemand de Nederlandse cultuur aanleren. Ik wil gaan schaatsen in Central Park of shoppen op Fifth avenue of Iets wat typisch New York is. En dat dan met een zwarte pieten muts. 

De tijd vliegt voorbij. Mijn agenda wordt drukker en drukker. De dagen zijn korter en het worden er steeds minder. Volgende week is mijn laatste werkdag. Stiekem vind het het helemaal niet leuk. Dacht ik dat ik na een jaar wel klaar was bij de Pathé. Nu denk ik dat ik ze allemaal ontzettend ga missen. Vooral alle leuke mensen, niet de vieze zalen, vervelende klachten en de lelijke werkkleding. 

In Amsterdam zonder mobiel is trouwens heel erg intersant. Bizar hoe gehecht je kan zijn aan contact met andere. Ook het feit dat mijn mobiel mijn horloge is was gisteren erg interessant. Het absoluut geen idee hebben hoe laat het is voelt niet zo goed. Mijn visum is na ongeveer 4 uur wachten op het consulaat 'approved'. Nu wachten tot ik die en mijn ticket binnen heb. Dan hoef ik alleen nog maar mijn koffer te pakken en dan kan ik gaan. 

Wacht even, de tijd gaat zo snel. Heb ik alles al geregeld. Vast niet. 

De tijd gaat heel erg snel voorbij, maar dat is helemaal geen probleem. Ik merk steeds meer hoe ik mensen ga missen en hoe graag ik wil dat ze met me mee gaan. Het is goed om een jaar lang op mijn eigen benen te gaan staan. Natascha zei tegen mijn vader die binnen kwam lopen tijdens het Skype gesprek. "we will treat her as our own." Het uitvaren uit mijn veilige haven in de veilige haven van een ander. Het komt allemaal goed en ik krijg er steeds meer zin in!


Bye Bye and Smile 

Shutdown

Oh nee, wat heeft dat in te betekenen. Ik snap er niks van. De Amerikaanse overheid komt niet uit bepaalde onderhandelingen en dat betekend dat iedereen die voor de Amerikaanse overheid werkt, niet werkt. Ik snap echt helemaal niks van politiek en moet eerlijk zijn dat ik me daar ook geen enkele seconde in interesseer. Het maakt mij gewoon helemaal niks uit. Zij weten het vast en zeker beter dan ik het weet dus laat ik al dat gedoe aan hun over en ben ik er om aan te horen op welke manier ik me moet aan passen. 

Terwijl de Amerikaanse overheid besloot de boel dicht te gooien ging het in mijn hoofd als maar harder en harder werken. Langzaam kikt het besef er bij mij in. Misschien heeft het te maken dat het ook nog wel even duurt voordat het werkelijk gaat gebeuren dat het langzaam binnen komt. Ik heb er onwijs veel zin in. 

....

En toen liet ik mijn blog meer dan een week in de steek en stond dit bericht een beetje in de hoek op de boekenplank stof te vangen. Ze zijn gelukkig weer aan de slag gegaan. Aan de slag, geen geld verspillen daar. Hup !

Ik ga gewoon door. Misschien is dat wel de beste manier om de afgelopen periode te beschrijven. Ik ga gewoon door met de dingen waar ik mee bezig was. Af en toe zijn er signalen vanuit Amerika. Een mail, foto's en mijn visum documenten. Eerlijk, ik doe het in mijn broek. Ik vind het een beetje eng om een afspraak te maken bij het consulaat. Ik ben echt een watje als het aankomt op "grote mannen". Jak, liever niet. het is trouwens een mega groot pakket. Niet alleen mijn visum documenten zitten erin, maar ook drie gidsen. Een gids over Amerika in het algemeen, een gids over au-pairs en een gids over 'Child Care'. Informatie over de familie en de organisatie. Ik geloof dat ik het wel heb laten binnen komen.  

Het voelt heel erg goed en ik heb heel erg veel zin in een spannend avontuur. Dat had ik al heel erg lang. Een vriendin die me vertelde "Nienke je droom komt uit" raakte me. Ik heb heel erg veel dromen. Dit is er één. Ik droom er van om in Amerika au-pair te zijn. Over zes weken precies begint mijn avontuur, mijn droom. Ik maak op mijn 19e mijn eerste droom waar. Ik kan gewoon niet wachten om deze droom waar te maken en daarna nog heel veel meer. 

Zo wat denk jij?

Bye Bye and Smile

I AM GOING TO AMERICA !

Match Pending

Het is de keiharde waarheid. Op een één of andere manier klinkt dat iets wat negatief of in mijn geval gewoon een beetje angstig. Ineens is er een datum. Ineens is er een familie. Ineens gaat het heel erg snel en ben ik bijna weg.

De 19e van deze maand, precies een week na de workshop, kreeg ik mijn eerste bericht van 'InterExchange'. Ik las het snel en besefte het niet. Toch stond er echt dat er een familie geïnteresseerd was en of ik daar misschien eens even een blik op zou willen werpen. Nee, zo stond het er niet, maar daar kwam het wel op neer. Hoe het precies ging ik heb geen idee meer. Ik geloof dat ik mijn vader riep en die mijn laptop gaf. "Kijk pap, een familie die geïnteresseerd is in mij." Alsof ik een één of ander product ben. Het wordt me allemaal iets helderder  We kwamen namelijk net terug van mijn Oma die mij toe fluisterde dat ze vond dat er maar snel een familie moest komen. Het leek bijna of ze het hebben gehoord. Eenmaal thuis was die mail er namelijk. 

Onwijs enthousiast en ineens nerveus lees ik hun algemene brief en het voelt heel erg goed. De manier hoe zij het schreef lag me heel erg lekker. Heb het tot nu toen nog niet echt goed kunnen beschrijven waarom. Ze was echter niet zo statisch. Het was allemaal wat informeler. Een brief die niet naar mij specifiek was geschreven, maar mij wel heel erg aansprak. Ik heb geantwoord en wat ik daarin heb geschreven is voor mij echt een complete blur. 

De volgende dag kreeg ik een berichtje weer van 'InterExhange', dit keer was het een interview request. Zondags om 9u voor mij 's avond en voor hun dan 3u 's middags. De hele dag was ik er wel mee bezig. Gelukkig werd ik nog even uit het huis getrokken om met mijn nichtjes en zus naar de film te gaan. Terug thuis wilde ik zo snel mogelijk eten om me te kunnen voorbereiden en zeker te weten dat ging werken. Zelfs mijn tanden gepoetst. Had gewoon geen fijn gevoel bij het idee dat ik dat niet had gedaan. Geen idee wat daar nou eigenlijk de bedoeling van was, maar ik kon zeker schaamteloos kon ik mijn lach in de strijd gooien.  

Het gesprek liep heel erg leuk en met de tijd die voorbij ging werd mijn glimlach als maar groter en groter. Ze waren heel erg oprecht en lief voor me. Mijn engels sloeg namelijk helemaal nergens op in het begin. Ik kom mezelf gelukkig wel snel weer goed vinden in de taal. Taal zou sowieso niet zo een groot probleem moeten zijn. Ze komt namelijk uit Zuid-Afrika en spreek afrikaans. Als ik langzaam praat dan verstaat ze mijn nederlands. Ze vertelde me dat ze ook Nederlands kon lezen. Als ik heel snel praat en allerlei spelfouten maak, wat ik sowieso wel doe of ik het wil of niet, kan ik alles zeggen en schrijven wat ik wil. Echter heb ik niets te verbergen. HALLO NATASCHA ! 

Na bijna een uur te hebben geskyped werd ik gelijk uitgenodigd voor de tweede Skype sessie. Dat was een goed teken en toen ik ophing was ik zo blij als een klein kind. Het voelde zo onwijs goed. Ik wilde mezelf inhouden maar het was gewoon wat ik voelde. "Nienke het is het eerste gezin, adem in, adem uit" 

De mensen om me heen even geïnformeerd en gevraagd wat ze vonden. Gevraagd of zij nog vragen voor me hadden en even checken of mijn ouders het eigenlijk nog wel zo een goed idee vonden. Alles zag er goed uit. 

Tweede gesprek was meer een check-up. Ze legde me dit kreeg hun dagelijkse schema wat meer gedetailleerd uit. Ik luisterde goed en werd met de minuut enthousiaster en enthousiaster. Ik vertelde dat ik het heel erg leuk zou vinden en dat ik het onwijs gaaf zou vinden om naar New York te komen. 

Een paar dagen later. Ik wist dat ze me die dag zouden laten weten of ze wel of niet voor mij als au-pair gingen. Niemand had ik daarvan op de hoogte gesteld. Ik wilde naar bed gaan toen ik nog even mijn laptop opende en ik een mail ontving. "Congratulations!" Ze hadden voor mij als hun au-pair gekozen. Ik geef een gil naar mijn moeder die het eerst een paar keer moet lezen voordat ze begrijpt dat ik uitkozen ben.  Meteen bel ik mijn vader waar mijn zus ook is. Dit overigens aan het Skypen was met een vriendin uit Noorwegen die in Engeland studeert. Iedereen krijgt het nieuws te horen en is onwijs blij voor me. Al worden er ook dingen geroepen als "He gadver" en "Nee stop, stop". Dat eerste vooral om het idee dat ik een jaar weg ga en die tweede omdat ik besefde dat ik Oud en Nieuw in New York vier en ik dat samen met mijn zus dat op onze 'bucketlist' heb staan. Hoe en wat, geen idee, maar ver van het centrum van New York zal ik niet zitten !

Alles gaat zo snel ineens. Alleen het besef blijf nog een beetje achter op schema. Mailtjes op en neer naar de organisatie. W'app berichtjes sturen naar alle mensen die ik wil dat ze het van mij persoonlijk horen en niet via Facebook. Al had ik mijn hele lijst af willen gaan, maar mijn telefoon crashte al redelijk snel met de hoeveelheid die ik toen verzonden heb. Ik wordt overladen met lieve berichten en met 'likes' op Facebook. Twee weken geleden toen ik mijn naamplaatje op Instagram had gepost kreeg ik ineens ook meer 'likes' dan gemiddeld . Het doet me echt heel veel dat iedereen zo blij voor me is en met me mee leeft. En dan wil ik niet meer weg. "Doorbijten Nienk!" 

Voor nu weet ik dat ik 2 december begin. Of dat betekend dat ik 2 december uit Nederland vertrek of dat ik 2 december in het gezin begin. Geen idee. Het komt allemaal wel. Ik ben onwijs blij en kan echt niet wachten. 

Bye bye and smile!!

Familytrip at Zuiderzeemuseum

One step closer

Eindelijk een stapje dichterbij, eindelijk. Met de duidelijkheid dat het echt nog onwijs lang gaat duren. Gratis en voor niks kreeg ik die wijsheid. Met een grote glimlach werd dat even tussendoor mede gedeeld. Dit keer was ik echter in staat mijn reactie te delen. Twee andere meiden die namelijk precies dezelfde shock hadden. Dat gevoel van 'wacht even dat is... wauw ... LANG' 

Een enorm irritant geluid krijst er in mijn oren. Het komt me bekent voor maar het lijkt lang geleden dat ik dat geluid voor het laatst heb gehoord. En dan dringt het tot me door. Het is mijn wekker. Wakker worden Nienke vandaag ga je eindelijk weer een stap dichter bij jou grote avontuur komen. 

Goed, na dik twee uur te hebben gereden kwam ik eindelijk in Limburg aan. Sinds ik mijn rijbewijs heb reed ik eigenlijk alleen maar kleine stukjes. Dit was toch even anders.  200km heen en 200km terug. Zonder kleerscheuren heb ik mezelf, vader en mijn zus aan de andere kant van het land gekregen. 

Eerst kreeg ik een pakkettje papieren in mijn handen gedrukt en vervolgens moest ik in een kamertje gaan zitten. Het was de psychologische test. Het deed me zo veel denken aan school en mijn eindexamens dat ik gewoon gelijk in een stress modus schoot. 75 stellingen die ik moest beantwoorden door 1(never), 2(seldom), 3(sometimes), 4(often) en 5(very often) te omcirkelen. Echt de meest willekeurige vragen werden er gesteld. Nou is mijn engels best wel redelijk. Soms ging het me echt een stapje te ver. Ik heb nog heel wat te leren geloof ik.

Up next was mijn 'intervieuw'. De eerste vragen over werkuren en dat soort dingen die in  Nederlands werden gevraagd. Vervolgens gingen we over in het Engels. Had haar van te voren verteld over mijn 'Britse accent' die ik mezelf heb aangeleerd. Vooral omdat me is gezegd dat het nep kan klinken. Dat is echt niet zo. Op het moment dat ik mijn hersenen van Nederlands naar Engels zet heb ik een Brits accent dat ik NIET aanzet. Ze vond het heel leuk klinken en zei dat ik die volgend jaar waarschijnlijk kwijt ben. We doen het er mee. 

Na een gesprek van ongeveer een kwartier werd de workshop gestart. De kamer waar ik was liep langzaam vol met nog 20 meiden. En er was zelfs een jongen wat me erg charmeerde. Laat toch zien dat dit ook heel erg leuk kan zijn voor jongens en dat het niet specifiek iets voor meisjes is. Het is heel erg leuk om met meiden te spreken met dezelfde ambitie. Nou blijkt het dus dat meer dan de helft van de meiden en de jongen al een gezin hadden. Sommige zijn zelfs 'as I write' al bij hun gezin. Het is dus zo dat als je au-pair wil zijn in Engeland, Australië en eigenlijk overal behalve Amerika het vele malen sneller gaat. Er waren nog twee andere meiden die ook naar de Verenigde Staten wilde en die waren precies op hetzelfde punt als ik. 

Om au-pair te zijn in Amerika moet je aan heel veel eisen voldoen. Je moet onwijs veel documenten invullen en je wordt op verschillende vlakken getest. Tot nu toe heeft mij dat al drie maanden bezig gehouden. Nu ben ik op het punt dat ik geplaatst kan worden. Een meisje dat ook naar Amerika wil vroeg "Als ik deze week nog een gezin vind, wanneer ben ik dan weg?" Ze probeerde de pijn te verzachten door erbij te lachen maar ze kon het niet veel mooier maken dan dat begin November je dan weg bent. Nou dat was best wel een shock. Ik kan bij deze mijn Kerst gaan organiseren, in Nederland. Al hoop ik dat toch eigenlijk niet. 

Nu ben ik een paar dagen veder en ben door het Amerikaanse bureau officieel geaccepteerd. Ik pas zo nu en dan op en probeer zoveel mogelijk te werken aan mijn Engels. Elke dag probeer ik een foto te veranderen waardoor mijn profiel bovenaan komt te staan. Ik zorg dat mijn alles klopt en houd mijn informatie up-to-date is. Het blijft afwachten en door gaan met de dingen die ik in Nederland heb. Kan echt niet wachten op een gezin en uiteindelijk mijn vertrek. 

Want ook terug rijden ging vlekkeloos en dat in de spits. Of eigenlijk was die al weer zo goed als afgelopen. Road-trip in Nederland complete! haha 

Bye, bye and smile

No school for me

Stiekem wordt ik elke ochtend pas tegen het middag uur wakker. Dan denk ik aan hoe hard iedereen aan het werken is of op school zit. Even is daar dan de gedachte dat ik mijn dag onwijs aan het verspillen ben door in bed te liggen. Dit gevoel lijkt echter niet sterk genoeg te zijn tegenover mijn luiheid. De eerst volgende gedachte heeft namelijk meestal iets te maken met mijn eigen vermoeidheid. Wat ik geen vermoeidheid mag noemen trouwens. Ik geloof namelijk niet dat ik nog moe kan zijn na dik drie maanden lang uit te slapen. Het is namelijk helemaal niet zo zwaar om niet naar school te gaan. Dodelijk saai is het daarin tegen dan weer wel. 

Sinds een korte periode geloof ik er in dat ik mezelf kan 'jetleggen'. In hoeverre dat een ding is. Ik kan namelijk mezelf soms echt niet eerder dan twee uur 's nachts in slaap krijgen. Dit is namelijk mijn dagelijkse bedtijd tegenwoordig. Ik probeer dan rond een uur of tien mijn bed uit te komen. Echter wil dit nog wel eens uitlopen tot een uur of twee. Nee dat is zeldzaam. Over het algemeen ben ik echt wel rond een uur of elf mijn bed uit. 

Ik ben echt een avondmens. Ik ben het meest creatief als de zon ondergaat. Ik ben een echte zomerse avondpersoon. Hele avonden kan ik opblijven. Geloof me dat ik echt niet altijd even trots op mezelf ben als ik de kerkklok vier keer hoor slaan. 's Avonds ben ik vele malen helderdere in mijn hoofd. Tot nu toe zijn alle blogs die ik hier heb gepost 's avonds geschreven. Even voor de duidelijkheid ik bedacht me om kwart over twaalf 's avonds om dit te gaan schrijven. De muziek die ik luister is dan precies juist. Alleen de lampen die ik gezellig vind staan aan. Niemand is er die tegen me praat. Het ultieme moment om een blog te schrijven. 

Het was deze week best wel even confronterend om te lezen dat iedereen aan hun studie begonnen is. Echter heb ik precies op het juiste moment besloten om terug te gaan naar Vogelenzang in plaats van in Haarlem te zitten. Dat betekend 40 minuten fietsen naar de Pathé om met een vriendin naar de film te gaan. Nu mijn fiets weer gemaakt is vond ik dat minder erg dan ik dat dacht.

Al hoewel ik altijd riep dat ik me helemaal niet zo verbonden voelde met een dorp waar ik mijn hele leven al woon. Is dat sinds het moment dat ik hier weer was na een paar weken veranderd. Ik voel me vele malen gelukkiger in het dorp waar niet alleen ik ben opgegroeid samen met mijn zus en broertje. Mijn moeder en tante hebben namelijk ook hun jeugd hier door gebracht. Mijn Opa is in dit dorp geboren, getogen, getrouwd en gestorven. Tot hoever terug mijn familie in dit dorp heeft gewoond weet ik eigenlijk niet. De eerste generatie waarvan ik weet dat hier in dit dorp heeft gewoon is mijn overgroot-opa. Die in de bossen van Vogelenzang door een verdwaalde kogel is dood geschoten in de tweede wereld oorlog. Een verhaal dat ik als klein kind nooit begreep. Toen mijn tante mij dat verhaal voor het eerst vertelde op de plek waar hij is doodgeschoten zag ik een kogel kris kras door de lucht vliegen en dan ineens mijn overgroot-opa raken. Om die reden zie ik dit verhaal altijd zeer luchtig. Ik hoop dat hij niet te veel pijn heeft gehad. Ik was een klein en onschuldig meisje en ik moest er altijd een beetje om gniffelen. Het is een rare benoeming van een kogel die door 'je eigen partij' iemand dodelijk treft. 

Alsof ik maanden niet thuis was geweest. Euforisch opende mijn neus zich voor de verse lucht. Mijn kamer voelde als een klein hemeltje. Een situatie die zich al vele malen had afgespeeld. Dit keer voelde het anders. Het huis waarin ik ben opgegroeid voelde als een warme deken in de koude winter. Als een liefdevolle knuffel na een periode van eenzaamheid. Als de slappe lach na een traan. 

Studeren zal ik voorlopig nog niet gaan doen. Ik ga de aankomende periode niet leren uit boeken. De aankomende weken, maanden, jaren ga ik leren van mijn leven. Ga ik mezelf mezelf sturen tot de persoon die wie ik wil zijn. Want leren uit een boek is nooit echt iets voor mij geweest. Oh, spannend!

Bye bye and Smile

Being home

Oké zonder grappen. Ik wil deze blog schrijven en op het moment dat ik iets wil schrijven krijg ik een e-mail van mijn au-pair organisatie. Ik verwacht helemaal niet dat ze zeggen "He jij weetje wat, je mag morgen al weg" maar ik wordt er toch opgewekt van. Het was echter een mail over hoe ik sneller geplaatst kan worden. Over hoe mijn profiel hoger in de lijst komt te staan. Ga er maar gebruik van maken. KIES MIJ, KIES MIJ!

Thuis zijn, dat is namelijk waar ik mijn blog over wilde schrijven. Het wordt me namelijk heel duidelijk dat het echt nog wel even gaat duren. Onder lichte druk heb ik een mail gestuurd met de vraag hoelang het zou gaan duren tussen het plaatsen en vertrek. Ik stuurde deze mail op zaterdag en ik weet dat ze alleen op werkdagen antwoord geven. Maar maandag middag had ik mijn antwoord binnen. Ik zie hem staan en wil het eigenlijk niet gaan lezen. De angst dat er iets in staat dat dat heel lang kan gaan duren. Met een hartslag dat toch sneller is, waarmee het me toch wel duidelijk wordt dat dit meer voor mij is dan een willekeurig avontuurtje. Het antwoord is een maand. "Het is wel zo dat er minimaal één maand tussen plaatsing en vertrek zit" Dat is het geciteerde antwoord wat ze me gaven. Ik moet echter eerst nog worden geplaatst. Waarop ze me een antwoord geven dat ze dat niet goed kunnen vast stellen. "Het is lastig aangeven wanneer er precies een gastfamilie voor je zal zijn, dit heeft met meerdere factoren te maken." Heb ik al eens gezegd dat dit proces meer dan ooit mijn geduld op de proef stelt. 

Het is dus duidelijk dat ik voorlopig nog lekker thuis ben. Dus moet ik dingen gaan doen die ik thuis doen kan en als ik weg ben niet. Dan gaat het toch al snel over mijn vrienden. Ik denk namelijk dat er veel mogelijk is als ik weg ben. Toch wordt het moeilijk om al mijn vriendinnen mee te nemen. Ook iets was moeilijk mee te nemen is, is mijn geliefde Haarlem. Nu het zomer is en de zon bedacht heeft ook de lucht in Haarlem op te warmen is het hier heerlijk. Ik ben in staat om door Haarlem te lopen en met een extreem Brits accent als een toerist rond te wandelen. Ondanks dat ik alle plekjes wel ken verbaast de stad me de afgelopen tijd nogal. Misschien is het omdat ik me realiseer dat ik voor een lange periode deze stad niet zal zien. Ik kan me niet voorstellen dat ik me ooit zo thuis ga voelen in een stad als Haarlem. Maar ben benieuwd of volgend jaar me daar het tegendeel in kan gaan bewijzen


Om die twee dingen te combineren besloot ik samen met Marissa de toerist uit te hangen in Haarlem. Niet dat dit nou het uitgangspunt was voor ons om af te spreken. Ik had Marissa echt al te lang niet gezien en ik vond het nodig om met haar af te spreken. We zijn gaan lunchen bij 'La Place'. Die van Haarlem centrum ligt erg idyllisch. Het heeft namelijk een dakterras met uitzicht over het hele centrum van Haarlem. En ik ben al lang de tel kwijt geraakt hoe vaak ik wel niet een foto van de Grote/Bavokerk vanaf dat punt heb gemaakt. Ik blijf het doen. Elke keer weer. Na daar even te hebben gezeten zijn we gaan lopen. Eindigend aan het Spaarne met een ijsje genieten van de zon en de voorbij komende boten. Marissa is echt een vriendin om te waarderen. Goud eerlijk en een onwijs goed gevoel voor humor. Laat dat nou net mijn humor zijn. Mijn mobiel staat vol met foto's door haar gestuurd. Foto's van panda's die van een glijbaan af glijden en pinguïns die elkaar uitlachen om hun donzige veren. Ze is mijn demon. Dat omdat ze mij het nummer -Demons van Imagine Dragons- aan mij liet horen en ik reageerde met "Super fijn nummer". Sinds dien noem ik haar mijn demon. Het is me soms gewoon heel helder wat een goede mensen ik om me heen heb verzameld en daar ben ik maar wat blij mee!

Ik ben nog in Nederland. Ik koos ervoor om in Nederland te blijven deze zomer. Mijn familie echter niet. Zij deden wat ik had moeten doen. Lekker voor een paar weken het land uit. Maar ze zijn er weer. Mijn kleine broertje is na zes weken weer terug. Geloof me als ik hem soms echt de haren uit zijn hoofd kan trekken. Wat is soms dan ook wel iets wat te letterlijk neem. Ik miste hem tot mijn verbazing super erg. Toen mijn ouders uit elkaar gingen heb ik er onbewust voor gekozen om voor mijn broertje te zorgen en hem te beschermen. Tot de dag van vandaag heb ik dat nog in mijn hoofd zitten. Lang niet meer zo erg als een paar jaar geleden, maar het zit er nog wel. Hij is nu twee koppen groter dan ik, vele malen sterker en is helemaal in staat om op zijn eigen benen te staan. Hij gaat naar de Marechaussee dus het wordt tijd dat hij op mij gaat letten en mij gaat beschermen. Nee, helemaal niet. Hij blijft mijn kleine broertje en ik zal het altijd een beetje houden. Ik ben echter super trots op dat ventje. Hij was echt het meest schattige jongetje en nu begin er een echte man te ontwikkelen. Hij is voor zes weken naar Frankrijk geweest om daar op een camping in een crew team te werken. Mijn zus en ik zijn hem voor gegaan. Echter was ik 18 en zou in eerste instantie maar drie weken blijven. Ik heb er uiteindelijk vijf weken gezeten. Daarmee wil ik zeggen dat hij gewoon met het dubbele aantal weken richting Frankrijk vertrok. Hij zou daar net zo oud zijn als sommige gasten en hij moest ze dan leiden. Op wat momenten na waarin hij het toch wel even zwaar bleek te hebben gehad heeft hij het zo gedaan. Vele malen enthousiaster terug gekomen dan hij is weggegaan. Uitgeput dat was hij wel. Ik was blij hem weer te zien. Ik heb mijn werk omgeruild en zelfs nog 'last minute' gebeld of het mogelijk was later te komen om hem op te halen. Het is echt een monster, maar wel een hele speciale. Na zes weken kon ik weer even mijn broertje knuffelen. Ik ben niet echt een 'knuffel' persoon. Ik geef zonder reden niet zo snel knuffels. Om dat specifieker te maken, Ik geef mijn broertje en zus amper knuffels. Zij zijn echte knuffelaars en vinden het leuk me ermee te plagen. Echter op het moment dat ik hem zag kon ik niet wachten hem te knuffelen. 

'But lets take it to a higher level' want ik de volgende dag kwam ook mijn zus terug van haar  vakantie. Mijn vader en moeder hadden bedacht dat we er een soor familie reunie van gingen maken. Omdat mijn broertje weer thuis was na zes weken was het de moeite waard om met z'n alle richting Schiphol te rijden en met zijn vieren mijn zus op te halen. Ze was een week naar Noorwegen geweest om daar met haar Noorse vriendin 'back to basic' te gaan. Het leek echter alsof ze maanden was was geweest. En ik was heel erg blij om weer samen te zijn. Gewoon mijn zus ik en mijn broertje. Sinds ze uit huis is gebeurt dat niet meer zo vaak. Zeker omdat mijn broertje meer bij mijn moeder zit en ik meer bij mijn vader.  Ik ben zo gewoon blij dat deze twee in mijn leven zijn. Ik kan me geen leven voorstellen zonder hun. Oh, ik hou niet van die sentimentele gedoe. Dat komt later wel. 

Ik ben blij dat ik leuke mensen om me heen hem. Zeker als ik ze gemist heb. Ik heb nu eigenlijk heel erg veel zin om op mijn broertje springen. Gewoon hem even als een trampoline gebruiken. Juist, was een leuk idee geweest. Hij is er niet. 


Bye bye and smile

related... shall it?

   

              
   

September Issue

Het is zeker. Ik vertrek niet voor de 11e van september. Grote kans zelfs dat september het helemaal niet gaat worden. Het zit zo. De organisatie waar ik me heb ingeschreven heeft een heel stappenplan voordat je weg kan. Zo moest ik eerst oneindig veel documenten opsturen, aanvragen en invullen. Toen ik dan eindelijk mijn pakketje op de post deed kwam dan klap van het uitstellen. Er was geen plek meer beschikbaar op de 14e van augustus voor de workshop. Het is namelijk zo dat ik een workshop krijg met allemaal handige tips voor als je een jaar weg bent. Over heimwee en bepaalde situaties die je zal tegenkomen. Super handig. Daarop volgend krijg ik een schriftelijke psychologische test en nog een kleine observatie hoe het met mijn Engels staat. Door dat eindeloze uitstellen van mij was er dus geen plek meer en was de eerste datum beschikbaar; 11 september. De mail die ik kreeg was heel raar want er stond een verkeerde datum op. Daardoor dacht ik even dat ik de workshop al heel snel had. Was dus best wel even een domper dat het dus niet zo was. Ik ben dus voorlopig nog even in mijn geliefde Nederland. 

Het feit dat ik niet op korte termijn weg zal zijn deed pijn. Ik weet alleen dat het nog wel gaat komen en dat ik daar simpelweg geduld in moet gaan hebben. Echter zal ik niet altijd weg blijven. Het betekend dus dat ik nog later weg ga ik ook weer later terug ben. Aangezien ik twee jaar geleden besloot voor een HAVO diploma te werken vind ik het wel een goed idee om daar wat mee te gaan doen. Nu is het zo dat de meeste hoge scholen beginnen in september. Voor de duidelijkheid, ik zal 12 maanden weg zijn en ik weet niet hoe snel het kan gaan als ik eenmaal ben 'geaccepteerd' door het Amerikaanse bureau. Ik weet niet of er snel een gepast gezin voor mij is. Ga ik van een hele snelle plaatsing uit vlieg ik eind september richting New York. Dat betekend dus, voor de snelle rekenaars onder ons, dat ik pas eind september terug ben. Alle opleidingen zijn zelfs dan al begonnen. Met een kronkel in mijn maag moet ik deze situatie accepteren. Ik moet er mijn profijt van nemen. Ik krijg namelijk de mogelijkheid om een maand door Amerika te reizen, als 13e maand. Ik zou niet een maand gaan reizen als ik kan gaan studeren. Maar als ik dan al te laat ben kan ik daar best wel over na gaan denken. Dat ik die kans ga grijpen wordt wel steeds groter. Het is eigenlijk een kans die ik mezelf heb gegeven door alles maar uit te stellen. Want zo heeft elk nadeel weer een voordeel. In hoeverre dat nog niet duidelijk was het kan dus zomaar zijn dat ik twee tussenjaren neem. Geloof me maar, dit was absoluut niet mijn bedoeling. Ik ben behoorlijk klaar de schoolbank en het leren. Toch wil ik graag gebruik maken van de mogelijkheid om te gaan studeren. 

En dan gaan we veder in mijn semi planning. Ik neem jullie even mee in mijn gigantisch chaotische hersenen. We kijken 1 jaar terug in de tijd. Ik had toen al weer 2 jaar het idee van het werken als au-pair. Ik wist echter een paar dingen die ik nog moest doen. Als eerste: mijn diploma, was toch best wel handig als ik gewoon even mijn diploma zou halen. want om niet in herhaling te vallen ik wil niet mijn tijd verspilt hebben. Ik ben namelijk na een VBMO diploma voor een HAVO diploma gaan werken. wacht deze zin kom me toch verdomde bekent voor. Als tweede: mijn rijbewijs. precies 1 jaar geleden wist ik nog niet eens aan welke kant het gas pedaal zat. En als laatste: geld. Ik ging niet een jaar lang niets doen. Ik moest geld gaan verdienen zodat ik met een lekkere pot geld richting.. toen nog onbekend voor mij. Het is trouwens nog steeds onbekend. Alleen een jaar geleden wilde ik nog naar Groot Brittanië en dat heb ik nu veranderd in de Verenigde Staten. Ik kon voor mijn diploma niet heel veel meer doen dan naar school gaan en leren. Met dat te hebben gedaan kon ik in juni met een onwijs trots gevoel gevoel mijn diploma ondertekenen. In september vorig jaar begon ik aan mijn eerste rijles. Met het idee dat ik dat wel even ging doen. Dat heeft me echter veel meer moeite gekost dan ik dacht. Ik zakte drie keer voor mijn theorie en had in dat 'geslaagd' formuliertje in februari pas in mijn handen. Na een tussentijdse toets en twee mislukte pogingen voor mijn praktijk had ik in begin juli dan eindelijk mijn rijbewijs. In oktober ben ik begonnen bij de Pathé. Een van de betere beslissingen die ik heb gemaakt. Ik heb het er onwijs leuk en dat komt voornamelijk door de collega's want ze zijn echt fantastisch. Ik heb er zo veel geleerd. Qua werken, plannen en films, maar ik heb er ook heel erg veel over mezelf geleerd. Ik kreeg zo onwijs veel feedback en dat geeft echt een onwijze boost in mijn ontwikkeling. Een jaar veder lijkt dat toch allemaal gelukt te zijn.

Ik zou jullie echter even veder meenemen in mijn hersenspinsel. Want dat is best wel een rommel. Ik ben dus niet op tijd terug om in 2014 te beginnen aan een HBO opleiding. Dat betekend dat ik twee dingen kan doen. Beginnen in februari aan een deeltijd studie of een tweede tussenjaar nemen. Met beide opties loop ik de studie financiering mis. Hoe onwijs erg ik hiervan baal, het is nou eenmaal zo. Ik kan gewoon niet mijn dromen in het duigen laten vallen omdat de Nederlandse staat het niet voor mekaar kan krijgen om hun studenten te steunen. Ik ben mijn hele leven onwijs zuinig geweest. Nu mag ik gewoon gaan doen wat ik wil. Ik kom die studententijd en de schuld die het met zich mee gaat nemen heus wel door. Studeren wordt voor mij dus nog even een ding ook omdat ik niet weet welke studie ik wil doen. Ik heb zo mijn ambities. Ik hoop echter in de tijd voordat ik ga studeren een goede keuze te maken. Misschien kom ik wel achter talenten van mezelf waarin een studie naadloos gaat passen. Ik weet het niet. Maar stel ik kom pas eind 2014 terug naar Nederland aangezien ik pas eind 2013 richting de Verenigde Staten kon vertrekken. Dan ben ik te laat om te gaan studeren dat jaar. Ik moet dan in die tijd of een studie hebben gevonden die deeltijd is of er is die andere optie. In plaats van te gaan studeren ga ik nog meer levenservaring opbouwen. Nu komt het hoor. Als ik na een jaar au-pairen en nog niet genoeg van heb wil ik misschien nog een extra half jaar gaan au-pairen. Kom maar, zeg maar hoe dom dat is. Ik weet het namelijk nog allemaal even niet. Het kan namelijk allemaal anders worden. Wel weet ik dat ik niet een heel jaar thuis ga zitten en werken. Dat heb ik nu de afgelopen drie maanden al gedaan en het bevalt me niet echt. Het is wel even lekker om helemaal niets te hoeven. Alleen zoals ik al had verteld gaat dat enorm vervelen. Ik zit nu nog met mijn gedachte om dat nog een half jaartje naar of Australië, Nieuw Zeeland of Engeland te gaan. Nogmaals hier ga ik nog lang over na denken want dit heeft even tijd nodig. Die heb ik aangezien ik eerst nog een jaar weg ga.

De 11e van September dus richting Venray voor de au-pair workshop. Vanaf die dag wordt  het serieus en wordt ik ingeschreven. Duimen voor een snelle plaatsing. Voor een jaar zal ik mijn vleugels open slaan en dan zien we wel wat er gaat komen. Ik wel of ik dan land in Nederland of doorvlieg naar een andere bestemming. We zien het wel. Ik doe gewoon even alsof ik het allemaal op een rijtje heb. Daarmee krijg ik mezelf rustig en misschien ook mijn ouders die toch iets wat zenuwachtig worden van "het wachten". Wat ik nu kan zeggen is dat ik heel blij ben dat het allemaal dichterbij gaat komen en ik niet kan wachten om te gaan. En op een een of andere manier zit het wel goed. Ik zie wel wat me leven me gaat brengen. Hopelijk komt er ergens een punt dat ik het net even iets strakker kan plannen. Ach ik kan er wel om lachen, nog nog wel.

Bye,Bye and Smile

Diploma, Rijbewijs, Documenten en weg.. of nog niet

Het is allemaal binnen en dan gebeurt me dit. 


Autjsh,

Daar gingen ineens heel veel dagen voorbij zonder ook maar enige voldoening. 's Ochtends wakker worden zonder plannen voor de dag. 's Avonds met precies dat zelfde gevoel voor de volgende dag naar bed. Na twee dagen totaal niks doen is dat al behoorlijk deprimerend. Het deed gewoon pijn. Er zijn dagen geweest dat ik echt huilend naar bed ging. Ik werd er verdrietig van dat ik weer het trappetje van mijn vide moest beklimmen om naar bed te gaan. Dat ik moet dromen over een foto met op de achtergrond de 'Golden Gate Bridge'. Als ik al in slaap viel. Want ik sliep onwijs slecht en was dus ook heel erg moe. Er is zelfs een dag geweest waarin ik een 'anxiety attack' had van een uur of 1 's middags tot 's avonds laat dat ik in mijn bed lag. Ik had voor deze periode daar echt nog nooit last van gehad. Ik wist er wel van en heb mensen er wel eens over horen praten. Wist alleen niet zo goed wat het precies inhield. Nou hoop ik dat die aanvallen bij mij de reden hebben die ik er nu achter vermoed. "Stagnatie" het feit dat ik nog steeds in Nederland zit en er elke dag aan mij wordt gevraagd hoe ver ik ben. Of ik al geplaatst ben en waar ik terecht ga komen. Om elke dag weer met het antwoord " Nee ik weet nog niks" te antwoorden maakte me echt bang. "Ga ik eigenlijk nog wel weg?" "Heb ik nou al die tijd voor niks zo hard aan de papieren enzo gewerkt?" Ik wilde me niet meer onder mensen bevinden want die gingen me die vragen weer stellen. Maar vervolgens werd ik er thuis ook mee geconfronteerd. Mijn vader die me vroeg of ik al iets meer had. " NEE " Ik werd er echt heel erg boos van. Eerst op hem omdat hij het vraagt, later op mezelf dat ik zo langzaam ben met het regelen. Het is raar om het nu op te schrijven omdat ik nu nog steeds pijn heb in mijn bovenlichaam. Vanaf mijn taille tot aan mijn schouders en nog wel een stuk in mijn arm, aan de rechterkant, heb ik echt pijn. Een gevoel van spierpijn. Alsof het op slot zit en je het eventjes moet kraken. Alleen lukt dat niet. Ik ga er vanuit dat het van de stress komt en de spanning die ik in mijn lichaam heb opgebouwd. Nog eventjes mijn lieve pappa aankijken of hij met een " ostheopatetische "  manier mij van de pijn kan verlichten. Al is de eerste poging niet gelukt. Misschien even langs de praktijk zodat hij er goed naar kan kijken. 

Maar het gaat al weer beter. Ik probeer weer langzaam naar boven te krabbelen. Het feit dat ik kan zeggen dat ik alle papier heb en ik ze alleen nog maar hoef op te sturen zorgt ervoor dat ik iets positiefs te vertellen heb. -the only thing between me and my american dream is time- dus dan is het enige wat ik kan doen, wachten, oh en die papier opsturen. Echter liggen die bij mijn vader dus ga ik ze morgen op de bus doen ! YEAHH!

Een reden dat het met mij beter gaat is Noortje. Ze is godzegene me weer in Nederland. Ik kan haar nu elke dag een berichtje sturen met de vraag of we kunnen afspreken. Of eigenlijk weet ik het niet of dat het is. Vind het idee gewoon heel fijn dat we elke dag kunnen afspreken. Terwijl wij ongeveer stiekem de meest druk bezette agenda's hebben dus we heel vaak niet kunnen. Al denk ik soms dat mijn agenda voller is dat het eigenlijk is. Want ik kan best wel een hele middag met iemand afspreken als ik om 18u moet werken. 

Nog een reden is, om die er even tussendoor te gooien, dat ik sinds tijden weer een pareltje van een verhaaltje heb geschreven. Wat meer een gedichtje is geworden. Ik schreef het voor mijn oppas kindje die een broertje heeft gekregen. Aangezien ik de afgelopen tijd niet goed kon slapen en mijn creative brein op zijn hoogtepunt zit op het moment ik tussen wakker zijn en slapen in zit. Toen schreef ik ineens een onwijs lief gedichtje geworden. Van mijn tante kreeg ik het advies het niet op internet te zetten. Dat doe ik dan ook niet. hihi. sorry. Ik ga weer meer schrijven. Dat idee maakt me weer blij. 

Terug naar Noortje. Ze stuurde me zondag een berichtje dat ze de volgende dag nog niks had gepland. Helemaal goed. Ik stuurde bijna smeekend of ik dan met haar kon afspreken. smeekend terwijl ik stiekem wist dat ze als ik het heel kortaf had gevraagd ze ook "ja" had gezegd. Helemaal blij. Zondag was sinds tijden ook weer echt een fijne dag. Ik had van mijn werk vrij gekregen dus ben ik zaterdag avond naar mijn moeder toe gefietst. Het was heerlijk weer en eerst met mijn moeder naar vrienden van ons geweest. Ik rijdend, sloeg natuurlijk nog een paar keer af. Het gaat echter -as we speak- al weer beter. Ben erachter waarom de auto elke keer afsloeg. Daarna met mijn Oma, tante en moeder gepicknickt en toen kwam mijn tante met mijn oom, neef en nicht nog bij ons eten ook. Geluk, geluk op geluk stuurde mijn lieve broertje ook nog een berichtje dat hij kon skypen. Met zijn alle geskypt. Gingen mijn Oom, tante, neef en nicht weer weg. hebben we nog ge'groeps'skypt, weet niet hoe je dat woord normaal moet opschrijven. Dus toen sprak ik ook nog even mijn zus die na een week Italie weer thuis was en zelfs mijn vader kwam er nog bij. Helemaal leuk. Dat berichtje van Noortje liet me bijna huilen. wauw, zo veel dierbare mensen ineens allemaal om me heen. 

Maandag ochtend richting Heemstede gefietst. Ik wilde eerst echt iets speciaals doen. Echter konden we de auto niet voor lang genoeg lenen dus besloten we lekker in de buurt te blijven. Was wel goed. ik was nog steeds er moe en die pijn in mijn bovenlichaam had ik toen al. We zijn met de scooter van Marit, Noortje haar lieve zusje, de buurt onveilig gaan maken. Eerst reden we richting 'Plantage Buitenplaats' gereden. Alleen die is dicht op maandag. Jammer maar konden wel door de tuinen lopen dus zijn we dat maar gaan doen en hebben we daar wat foto's gemaakt. En toen zijn we richting Zandvoort gescooterd. Heerlijk door de mooie omgeving van Vogelenzang, Aerdenhout, Bentvelt crossen. Zandvoort zelf vind ik echt niks aan. Toen zijn we daar lekker op het strand gaan lunchen en weer terug gereden naar Heemstede. 

Terug bij Noortje thuis werden we eerst nog langs haar oma gestuurd voor het inkorten van haar broek. Thuis waren we met zijn drieën, met Marit erbij dus drie. We hebben een heerlijke pasta en een dessert in elkaar geflanst. Een heerlijke chocolade taart met een laag chocolade mousse en slagroom met aardbeien. Jam, jam, jammie. Laptopclub werd snel gevolgd. Heerlijke dag. 

Hun liefde is 'Groot' !!! hahaha, -inside joke- aangezien ze Groot van hun achternaam heetten. Oei het voelt fout om een grap uit te leggen. 

Ik ga maar even met Pip knuffelen. Die heeft ondertussen al weer honderd rondjes om mij heen gedraaid en er heeft al een heel miauw orkest uit zijn lichaampje geklonken. volgens mij heeft hij trek!

 
Bye, bye and SMILE!

- in de tuinen van Plantage Buitenplaats, Vogelenzang -

- lunchen bij Ubuntu -

- op de scooter, en mijn arm gaat over in mijn schouder wat een rare misvorming creëert -