Match Pending

Het is de keiharde waarheid. Op een één of andere manier klinkt dat iets wat negatief of in mijn geval gewoon een beetje angstig. Ineens is er een datum. Ineens is er een familie. Ineens gaat het heel erg snel en ben ik bijna weg.

De 19e van deze maand, precies een week na de workshop, kreeg ik mijn eerste bericht van 'InterExchange'. Ik las het snel en besefte het niet. Toch stond er echt dat er een familie geïnteresseerd was en of ik daar misschien eens even een blik op zou willen werpen. Nee, zo stond het er niet, maar daar kwam het wel op neer. Hoe het precies ging ik heb geen idee meer. Ik geloof dat ik mijn vader riep en die mijn laptop gaf. "Kijk pap, een familie die geïnteresseerd is in mij." Alsof ik een één of ander product ben. Het wordt me allemaal iets helderder  We kwamen namelijk net terug van mijn Oma die mij toe fluisterde dat ze vond dat er maar snel een familie moest komen. Het leek bijna of ze het hebben gehoord. Eenmaal thuis was die mail er namelijk. 

Onwijs enthousiast en ineens nerveus lees ik hun algemene brief en het voelt heel erg goed. De manier hoe zij het schreef lag me heel erg lekker. Heb het tot nu toen nog niet echt goed kunnen beschrijven waarom. Ze was echter niet zo statisch. Het was allemaal wat informeler. Een brief die niet naar mij specifiek was geschreven, maar mij wel heel erg aansprak. Ik heb geantwoord en wat ik daarin heb geschreven is voor mij echt een complete blur. 

De volgende dag kreeg ik een berichtje weer van 'InterExhange', dit keer was het een interview request. Zondags om 9u voor mij 's avond en voor hun dan 3u 's middags. De hele dag was ik er wel mee bezig. Gelukkig werd ik nog even uit het huis getrokken om met mijn nichtjes en zus naar de film te gaan. Terug thuis wilde ik zo snel mogelijk eten om me te kunnen voorbereiden en zeker te weten dat ging werken. Zelfs mijn tanden gepoetst. Had gewoon geen fijn gevoel bij het idee dat ik dat niet had gedaan. Geen idee wat daar nou eigenlijk de bedoeling van was, maar ik kon zeker schaamteloos kon ik mijn lach in de strijd gooien.  

Het gesprek liep heel erg leuk en met de tijd die voorbij ging werd mijn glimlach als maar groter en groter. Ze waren heel erg oprecht en lief voor me. Mijn engels sloeg namelijk helemaal nergens op in het begin. Ik kom mezelf gelukkig wel snel weer goed vinden in de taal. Taal zou sowieso niet zo een groot probleem moeten zijn. Ze komt namelijk uit Zuid-Afrika en spreek afrikaans. Als ik langzaam praat dan verstaat ze mijn nederlands. Ze vertelde me dat ze ook Nederlands kon lezen. Als ik heel snel praat en allerlei spelfouten maak, wat ik sowieso wel doe of ik het wil of niet, kan ik alles zeggen en schrijven wat ik wil. Echter heb ik niets te verbergen. HALLO NATASCHA ! 

Na bijna een uur te hebben geskyped werd ik gelijk uitgenodigd voor de tweede Skype sessie. Dat was een goed teken en toen ik ophing was ik zo blij als een klein kind. Het voelde zo onwijs goed. Ik wilde mezelf inhouden maar het was gewoon wat ik voelde. "Nienke het is het eerste gezin, adem in, adem uit" 

De mensen om me heen even geïnformeerd en gevraagd wat ze vonden. Gevraagd of zij nog vragen voor me hadden en even checken of mijn ouders het eigenlijk nog wel zo een goed idee vonden. Alles zag er goed uit. 

Tweede gesprek was meer een check-up. Ze legde me dit kreeg hun dagelijkse schema wat meer gedetailleerd uit. Ik luisterde goed en werd met de minuut enthousiaster en enthousiaster. Ik vertelde dat ik het heel erg leuk zou vinden en dat ik het onwijs gaaf zou vinden om naar New York te komen. 

Een paar dagen later. Ik wist dat ze me die dag zouden laten weten of ze wel of niet voor mij als au-pair gingen. Niemand had ik daarvan op de hoogte gesteld. Ik wilde naar bed gaan toen ik nog even mijn laptop opende en ik een mail ontving. "Congratulations!" Ze hadden voor mij als hun au-pair gekozen. Ik geef een gil naar mijn moeder die het eerst een paar keer moet lezen voordat ze begrijpt dat ik uitkozen ben.  Meteen bel ik mijn vader waar mijn zus ook is. Dit overigens aan het Skypen was met een vriendin uit Noorwegen die in Engeland studeert. Iedereen krijgt het nieuws te horen en is onwijs blij voor me. Al worden er ook dingen geroepen als "He gadver" en "Nee stop, stop". Dat eerste vooral om het idee dat ik een jaar weg ga en die tweede omdat ik besefde dat ik Oud en Nieuw in New York vier en ik dat samen met mijn zus dat op onze 'bucketlist' heb staan. Hoe en wat, geen idee, maar ver van het centrum van New York zal ik niet zitten !

Alles gaat zo snel ineens. Alleen het besef blijf nog een beetje achter op schema. Mailtjes op en neer naar de organisatie. W'app berichtjes sturen naar alle mensen die ik wil dat ze het van mij persoonlijk horen en niet via Facebook. Al had ik mijn hele lijst af willen gaan, maar mijn telefoon crashte al redelijk snel met de hoeveelheid die ik toen verzonden heb. Ik wordt overladen met lieve berichten en met 'likes' op Facebook. Twee weken geleden toen ik mijn naamplaatje op Instagram had gepost kreeg ik ineens ook meer 'likes' dan gemiddeld . Het doet me echt heel veel dat iedereen zo blij voor me is en met me mee leeft. En dan wil ik niet meer weg. "Doorbijten Nienk!" 

Voor nu weet ik dat ik 2 december begin. Of dat betekend dat ik 2 december uit Nederland vertrek of dat ik 2 december in het gezin begin. Geen idee. Het komt allemaal wel. Ik ben onwijs blij en kan echt niet wachten. 

Bye bye and smile!!

Familytrip at Zuiderzeemuseum

One step closer

Eindelijk een stapje dichterbij, eindelijk. Met de duidelijkheid dat het echt nog onwijs lang gaat duren. Gratis en voor niks kreeg ik die wijsheid. Met een grote glimlach werd dat even tussendoor mede gedeeld. Dit keer was ik echter in staat mijn reactie te delen. Twee andere meiden die namelijk precies dezelfde shock hadden. Dat gevoel van 'wacht even dat is... wauw ... LANG' 

Een enorm irritant geluid krijst er in mijn oren. Het komt me bekent voor maar het lijkt lang geleden dat ik dat geluid voor het laatst heb gehoord. En dan dringt het tot me door. Het is mijn wekker. Wakker worden Nienke vandaag ga je eindelijk weer een stap dichter bij jou grote avontuur komen. 

Goed, na dik twee uur te hebben gereden kwam ik eindelijk in Limburg aan. Sinds ik mijn rijbewijs heb reed ik eigenlijk alleen maar kleine stukjes. Dit was toch even anders.  200km heen en 200km terug. Zonder kleerscheuren heb ik mezelf, vader en mijn zus aan de andere kant van het land gekregen. 

Eerst kreeg ik een pakkettje papieren in mijn handen gedrukt en vervolgens moest ik in een kamertje gaan zitten. Het was de psychologische test. Het deed me zo veel denken aan school en mijn eindexamens dat ik gewoon gelijk in een stress modus schoot. 75 stellingen die ik moest beantwoorden door 1(never), 2(seldom), 3(sometimes), 4(often) en 5(very often) te omcirkelen. Echt de meest willekeurige vragen werden er gesteld. Nou is mijn engels best wel redelijk. Soms ging het me echt een stapje te ver. Ik heb nog heel wat te leren geloof ik.

Up next was mijn 'intervieuw'. De eerste vragen over werkuren en dat soort dingen die in  Nederlands werden gevraagd. Vervolgens gingen we over in het Engels. Had haar van te voren verteld over mijn 'Britse accent' die ik mezelf heb aangeleerd. Vooral omdat me is gezegd dat het nep kan klinken. Dat is echt niet zo. Op het moment dat ik mijn hersenen van Nederlands naar Engels zet heb ik een Brits accent dat ik NIET aanzet. Ze vond het heel leuk klinken en zei dat ik die volgend jaar waarschijnlijk kwijt ben. We doen het er mee. 

Na een gesprek van ongeveer een kwartier werd de workshop gestart. De kamer waar ik was liep langzaam vol met nog 20 meiden. En er was zelfs een jongen wat me erg charmeerde. Laat toch zien dat dit ook heel erg leuk kan zijn voor jongens en dat het niet specifiek iets voor meisjes is. Het is heel erg leuk om met meiden te spreken met dezelfde ambitie. Nou blijkt het dus dat meer dan de helft van de meiden en de jongen al een gezin hadden. Sommige zijn zelfs 'as I write' al bij hun gezin. Het is dus zo dat als je au-pair wil zijn in Engeland, Australië en eigenlijk overal behalve Amerika het vele malen sneller gaat. Er waren nog twee andere meiden die ook naar de Verenigde Staten wilde en die waren precies op hetzelfde punt als ik. 

Om au-pair te zijn in Amerika moet je aan heel veel eisen voldoen. Je moet onwijs veel documenten invullen en je wordt op verschillende vlakken getest. Tot nu toe heeft mij dat al drie maanden bezig gehouden. Nu ben ik op het punt dat ik geplaatst kan worden. Een meisje dat ook naar Amerika wil vroeg "Als ik deze week nog een gezin vind, wanneer ben ik dan weg?" Ze probeerde de pijn te verzachten door erbij te lachen maar ze kon het niet veel mooier maken dan dat begin November je dan weg bent. Nou dat was best wel een shock. Ik kan bij deze mijn Kerst gaan organiseren, in Nederland. Al hoop ik dat toch eigenlijk niet. 

Nu ben ik een paar dagen veder en ben door het Amerikaanse bureau officieel geaccepteerd. Ik pas zo nu en dan op en probeer zoveel mogelijk te werken aan mijn Engels. Elke dag probeer ik een foto te veranderen waardoor mijn profiel bovenaan komt te staan. Ik zorg dat mijn alles klopt en houd mijn informatie up-to-date is. Het blijft afwachten en door gaan met de dingen die ik in Nederland heb. Kan echt niet wachten op een gezin en uiteindelijk mijn vertrek. 

Want ook terug rijden ging vlekkeloos en dat in de spits. Of eigenlijk was die al weer zo goed als afgelopen. Road-trip in Nederland complete! haha 

Bye, bye and smile

No school for me

Stiekem wordt ik elke ochtend pas tegen het middag uur wakker. Dan denk ik aan hoe hard iedereen aan het werken is of op school zit. Even is daar dan de gedachte dat ik mijn dag onwijs aan het verspillen ben door in bed te liggen. Dit gevoel lijkt echter niet sterk genoeg te zijn tegenover mijn luiheid. De eerst volgende gedachte heeft namelijk meestal iets te maken met mijn eigen vermoeidheid. Wat ik geen vermoeidheid mag noemen trouwens. Ik geloof namelijk niet dat ik nog moe kan zijn na dik drie maanden lang uit te slapen. Het is namelijk helemaal niet zo zwaar om niet naar school te gaan. Dodelijk saai is het daarin tegen dan weer wel. 

Sinds een korte periode geloof ik er in dat ik mezelf kan 'jetleggen'. In hoeverre dat een ding is. Ik kan namelijk mezelf soms echt niet eerder dan twee uur 's nachts in slaap krijgen. Dit is namelijk mijn dagelijkse bedtijd tegenwoordig. Ik probeer dan rond een uur of tien mijn bed uit te komen. Echter wil dit nog wel eens uitlopen tot een uur of twee. Nee dat is zeldzaam. Over het algemeen ben ik echt wel rond een uur of elf mijn bed uit. 

Ik ben echt een avondmens. Ik ben het meest creatief als de zon ondergaat. Ik ben een echte zomerse avondpersoon. Hele avonden kan ik opblijven. Geloof me dat ik echt niet altijd even trots op mezelf ben als ik de kerkklok vier keer hoor slaan. 's Avonds ben ik vele malen helderdere in mijn hoofd. Tot nu toe zijn alle blogs die ik hier heb gepost 's avonds geschreven. Even voor de duidelijkheid ik bedacht me om kwart over twaalf 's avonds om dit te gaan schrijven. De muziek die ik luister is dan precies juist. Alleen de lampen die ik gezellig vind staan aan. Niemand is er die tegen me praat. Het ultieme moment om een blog te schrijven. 

Het was deze week best wel even confronterend om te lezen dat iedereen aan hun studie begonnen is. Echter heb ik precies op het juiste moment besloten om terug te gaan naar Vogelenzang in plaats van in Haarlem te zitten. Dat betekend 40 minuten fietsen naar de Pathé om met een vriendin naar de film te gaan. Nu mijn fiets weer gemaakt is vond ik dat minder erg dan ik dat dacht.

Al hoewel ik altijd riep dat ik me helemaal niet zo verbonden voelde met een dorp waar ik mijn hele leven al woon. Is dat sinds het moment dat ik hier weer was na een paar weken veranderd. Ik voel me vele malen gelukkiger in het dorp waar niet alleen ik ben opgegroeid samen met mijn zus en broertje. Mijn moeder en tante hebben namelijk ook hun jeugd hier door gebracht. Mijn Opa is in dit dorp geboren, getogen, getrouwd en gestorven. Tot hoever terug mijn familie in dit dorp heeft gewoond weet ik eigenlijk niet. De eerste generatie waarvan ik weet dat hier in dit dorp heeft gewoon is mijn overgroot-opa. Die in de bossen van Vogelenzang door een verdwaalde kogel is dood geschoten in de tweede wereld oorlog. Een verhaal dat ik als klein kind nooit begreep. Toen mijn tante mij dat verhaal voor het eerst vertelde op de plek waar hij is doodgeschoten zag ik een kogel kris kras door de lucht vliegen en dan ineens mijn overgroot-opa raken. Om die reden zie ik dit verhaal altijd zeer luchtig. Ik hoop dat hij niet te veel pijn heeft gehad. Ik was een klein en onschuldig meisje en ik moest er altijd een beetje om gniffelen. Het is een rare benoeming van een kogel die door 'je eigen partij' iemand dodelijk treft. 

Alsof ik maanden niet thuis was geweest. Euforisch opende mijn neus zich voor de verse lucht. Mijn kamer voelde als een klein hemeltje. Een situatie die zich al vele malen had afgespeeld. Dit keer voelde het anders. Het huis waarin ik ben opgegroeid voelde als een warme deken in de koude winter. Als een liefdevolle knuffel na een periode van eenzaamheid. Als de slappe lach na een traan. 

Studeren zal ik voorlopig nog niet gaan doen. Ik ga de aankomende periode niet leren uit boeken. De aankomende weken, maanden, jaren ga ik leren van mijn leven. Ga ik mezelf mezelf sturen tot de persoon die wie ik wil zijn. Want leren uit een boek is nooit echt iets voor mij geweest. Oh, spannend!

Bye bye and Smile