Ondanks dat Times Square ongelofelijk dicht bij is vier ik mijn oud en nieuw thuis. Ook nu Marissa in Central Park is zal ik de trein niet nemen. En dat is dan exact de reden dat ik niet richting de grote stad ga. Ik vind de trein overdag en zelfs 's avonds helemaal niet zo een groot probleem. Middernacht tijdens New Year's Eve, klinkt me dan minder goed in de oren. Ik ken de stad en de mensen hier niet goed genoeg. Ik heb geen idee wat er allemaal afspeelt en of ik het wel aankan. Voor een negentien jarige is Amerika nou niet de plek om te feesten.
Ik blijf thuis en zal om 12u de Jip en Janneke champagne laten ploffen. Of misschien hebben ze dat niet. Nee grapje, Ik neem wel een glas water. Het is echt mega koud buiten en na een uurtje in het park te zijn geweest vanmiddag heb ik genoeg kou opgevangen. Zonder gekkigheid ik heb geen idee hoe ze nieuwjaar hier vieren.
Tradities zijn sowieso voor mij niet heel erg van toepassing. Het is raar hoe mijn hoofd omgaat met de situaties. Hoe mijn gevoel vraagt naar een traditioneel Oudejaarsavond. Kijkend naar Joup van 't Hek of Paul de Leeuw. Hoe graag ik wil dat het nu buiten knalt van het vuurwerk. Dat ik wil dat er allemaal 12 jarige jongens me bekogelen met van die rottjes.
Misschien is dat een deel van mijn cultuurshock. Want eerlijk gezegd merk ik er weinig van. Ik had dat wel erger verwacht. En terwijl ik dat opschrijf bedenk ik me ineens een paar dingen die nog wel eens in verband gebracht kunnen worden met een cultuurshock. Al zou ik dat eerder een cultuurverschil noemen. Dat die er zouden zijn was ik eigenlijk wel zeker van.
Ik mis zondags ontbijten bij mijn vader. Ik mis de haren van mijn kat op mijn zwarte broek. Ik mis mijn schoenen in huis dragen. Ik mis mijn moeders handen door mijn haren. Ik mis het schreeuwen en het in elkaar slaan van mijn broertje. Ik mis het gevoel van alles dicht bij hebben. Ik mis mijn gemak. Maar ik mis mijn tradities het meest. Een kerst traditie die zo saai was dat ik nooit had gedacht die te missen. Ontbijt tijdens kerstavond. Dineren met familie in een leuke jurk. Ik miste mijn moeders verjaardag. Laten we niet vergeten dat die verjaardag misschien wel de moeilijkste van het hele jaar zou kunnen zijn. Ik wil niet denken aan mijn eigen verjaardag. Gelukkig duurt die nog even.
Of ik Kersttradities dit jaar sterker mis doordat ik ziek was. Zeker mogelijk. Ik werd helemaal niet lekker na het diner tijdens kerstavond. 's Avond nauwelijks tot niet geslapen en mijn eten heeft mijn maag zo goed als niet gehaald. Ik was in staat om mezelf naast boven te slepen om er te zijn tijdens het uitpakken van de kerstcadeautjes, maar toen was alle energie weer verdwenen. Na mijn cadeautjes te hebben uitgepakt ben ik onder mijn dekens gedoken. Één van de cadeautjes was een 'Heated Blanket'. Nou die kwam wel goed van pas. Heerlijk, maar ja dat was mijn kerst dit jaar. Het kijken van 'The Polar Express' heb ik uitgesteld tot de 26ste. Want dan had ik toch nog een beetje het gevoel van kerst.
Het is gek om te weten dan in Nederland mensen bij elkaar komen. Dat het kerstgevoel wordt voort gezet en dan hier dat allemaal al weer weg is. Ik vond het heel moeilijk om op 3de kerstdag, oftewel mijn moeders verjaardag, in New York te zijn. Want er is misschien niets zo vervelend als wetend dat je het leuk zou hebben gehad en dat je er niet was. Of hoe valt dat in een goede Nederlands zin te zeggen.
Ik heb het heel fijn en het is gewoon soms iets wat veel. Emoties die je dan maar even in jou eentje moet verwerken. Dat is nou net wat ik hier kom doen. Ik kom hier om mezelf te bewijzen dat ik het kan. Dat ik sterk genoeg ben om te aan te kunnen.
Als deze blog lijkt alsof ik mijn koffer aan het inpakken ben en ik morgen weer thuis ben. dan is dat misschien wel vals alarm. Ik heb namelijk echt een hele leuke tijd. Maar weetje wat jij zou moeten proberen! Pak je koffer, niet meer dan 23 kilo en vraag jou buren of je een jaar bij hun mag wonen. Je plek vinden in een nieuw gezin is niet zo makkelijk. Dat heeft gewoon tijd nodig. Het gaat goed met me, heel goed.
Gelukkig nieuwjaar allemaal, van mij horen jullie volgend jaar ik denk zomaar genoeg. Ik hoop dat iedereen een leuke avond heeft en met een glimlach het nieuwe jaar in gaat !
TOT VOLGEND JAAR, dat is voor mij dan serieus een jaar, niet gewoon een dag. Ik ben er pas weer volgend jaar. Nee Nienke, dat is lame!
Bye Bye and Smile (a bit bigger tonight)
Tuesday 31 December 2013
Thursday 19 December 2013
Nikky, Santa's little helper
Maybe that is not the right way to spell her/his name. Though that does not really matter at all. I'll introduce you to my newest friend. A family friend. A friend that only comes around during Christmas. Nikky is a elf. Nikky is Santa's elf. Nikky is Brendon and Brody's elf. Short note: I think it is a he, so I will use 'he'. He is been around for more than a week now and seriously he is my hero.
Kids in America get send a elf by santa. The elf's job is to watch the children during the day. See if they are naughty or nice. If they were nice, Nikky goes to Santa when they are a sleep and he tells him that they deserve to be on the nice list. If they were not as nice as the suppose to be Nikky stays the night. The big question now is, how do we know if Nikky has been to Santa. Well I will answer that for you. Nikky started his year on top of the Christmas tree. The boys were good so Nikky went to Santa that night. The other morning we woke up and Nikky was in a vase on top of a TV cabinet. So Every morning the boys are looking for Nikky. At least if they were nice to their parents, each other and me.
Amazing. This elf is helping me with just being in a vase, on the tree, on top of a wooden Giraf, hanging on the lamp or were ever he decides to fly to. Thanks Nikky your my hero. Just saying your name makes them listen. I love it.
"Nienke why do you write in English? It is rubbish. Your grammar is terrible." Just because I can and because I am starting to get thoughts in English. Then this, I've never been good in grammer. I am just trying. Now my English speaking friends can read my story too!
I'll stop my embarrassing English blog flop. I can not handle it anymore. You know what the most embarrassing is. I think I did pretty well, like I always thought I did in English class. I know that if my teacher was going to check this. It would be all covered in red.
I tried, maybe next year I'll be better!
Bye bye and Smile
Kids in America get send a elf by santa. The elf's job is to watch the children during the day. See if they are naughty or nice. If they were nice, Nikky goes to Santa when they are a sleep and he tells him that they deserve to be on the nice list. If they were not as nice as the suppose to be Nikky stays the night. The big question now is, how do we know if Nikky has been to Santa. Well I will answer that for you. Nikky started his year on top of the Christmas tree. The boys were good so Nikky went to Santa that night. The other morning we woke up and Nikky was in a vase on top of a TV cabinet. So Every morning the boys are looking for Nikky. At least if they were nice to their parents, each other and me.
Amazing. This elf is helping me with just being in a vase, on the tree, on top of a wooden Giraf, hanging on the lamp or were ever he decides to fly to. Thanks Nikky your my hero. Just saying your name makes them listen. I love it.
"Nienke why do you write in English? It is rubbish. Your grammar is terrible." Just because I can and because I am starting to get thoughts in English. Then this, I've never been good in grammer. I am just trying. Now my English speaking friends can read my story too!
I'll stop my embarrassing English blog flop. I can not handle it anymore. You know what the most embarrassing is. I think I did pretty well, like I always thought I did in English class. I know that if my teacher was going to check this. It would be all covered in red.
I tried, maybe next year I'll be better!
Bye bye and Smile
Sunday 15 December 2013
Thursday 12 December 2013
My first days and Coming Home
Voordat ik dit bericht plaats ben ik waarschijnlijk al weer een poosje verder. Ik wil namelijk zo veel mogelijk vertellen en ....
en toen werd ik weg getrokken door Brendon om te WII'en. Knipper twee keer met jou ogen en we zijn nu ineens vijf dagen veder. Drie verschillende blog ideeën alleen moet ik deze nog eerst schrijven.
Bekomen van alle issue's die ik tegen kwam op de eerste dag dook ik mijn bed in. Echter heb ik in bed nog een uurtje moeten wachten op Shelly. Mijn kamergenote. Echt een hele lieve meid uit Mexico. Ik hou van cultuurverschillen en ik vind het Spaanse-Engels, na het Britse-Engels, het leukste engels wat er is. Haar Engels was echt goed. Al blijkt men vooral heel erg onder de indruk te zijn van mijn Engels. Doe ik toch iets goed.
De eerste ochtend was jet leg loos. Ik wil niks weten van wakker worden om 4AM. Nee hoor. Ik werd lekker pas wakker om 7AM. Toen mijn wekker ging. Opweg naar mijn eerste Amerikaanse ontbijt. Ik was stiekem een beetje nerveus. Want nee ik ga echt niet aan de donuts of één of andere vette hap. We kregen keus uit een aantal verschillende dingen waaronder een Bagel. Die was heel erg goed dus ben daar gewoon drie dagen achter elkaar voor gegaan. Croissant bleek namelijk heel vet en een muffin of de yogurt die er echt niet lekker uit zag heb ik aan me voorbij laten gaan.
De eerste ochtend was allemaal belangrijke informatie maar zelfs met de meest smerige koffie ooit kon ik mijn ogen amper open houden. Was er dan toch iets van een jet leg te bespeuren. Dit gedeelte kan ik makkelijk overslaan. Behalve een gedeelte dat niet zo groots leek maar uiteindelijk tot op dit moment het meest belangrijke momenten bleek wat New York me heeft gebracht. Het moment dat ik over mijn schouder keek omdat ik het mooiste Engelse accent hoorde wat ik ken. Het Britse-Engels. Het echte Engels. Engels dat wordt gesproken rond Cornwall en Essex. Ik herkende het gelijk. haha nee. Veryan en Ashley zaten achter mij en blijkbaar bleek ik ook voor hun er aardig uit te zien. Of hoe zeg je dat leuk. Vriendschap op het eerste gezicht. Echter had ik dit gevoel al één keer eerder gehad. Dat was -REWIND- een dag eerder. Toen ik naar beneden liep om Katie naar 'the Shuttle Bus' te laten bellen. Er stond een groep beneden bij haar in te checken en tussen die mensen stond Anne. Ze leek me gelijk heel erg aardig en kom me wel voorstellen goede vriendinnen met haar te kunnen worden.
Voor iedereen die mijn foto's op Facebook nog niet gezien heeft. Ik heb in het hotel drie meiden ontmoet met hun heb ik echt de meest geweldige dagen van mijn leven gehad. Ik heb zo onwijs veel gelachen. Laten dat nou net de meiden zijn waar ik het net over heb gehad. De twee Britse meiden en eine Deutsche freud. Waarom is mijn Duits zo verschrikkelijk slecht. Veryan, Ashley en Anne. Ik kon pas op de laatste dag Vezzios naam goed uitspreken. Dat nadat ik haar een stuk of zes bijnamen had gegeven wat het makkelijker maakte. Veryan, of wel: Vezzy, Vezzieoos, Vezzosos, Ve-ryan. Ik kan ze nu even niet meer allemaal meer herinneren. Dat waarschijnlijk ook omdat het me nu lukt om haar naam fatsoenlijk uit te spreken.
So Girls, if you were interested in what I wrote. Gnanana, it is Dutch and you better do not translate that part. I was mean to you. You do not want to know what I really think about you.
Ik heb, ik herhaal het gewoon, echt zo een leuke tijd met ze gehad. Ik kan het niet zo goed beschrijven. Het feit dat ik dinsdag middag voor het eerst een woordenwisseling had met hun en ik op dinsdag avond meerdere malen werd betast laat misschien wel merken dat het echt heel erg klikte. Ik heb zo hard met ze gelachen. Elke keer als we weer een foto maakte werd er een hand op mijn kont gelegd en wederzijds.
Ik heb heel erg veel geleerd maar terug denkende aan die dagen denk ik vooral aan een vriendschap die ik in drie dagen heb opgebouwd. Ze zijn uitgevolgen. Ik ben in mijn eentje in New York gebleven. Veryan en Ashley zijn naar North-Carolina gevlogen en ook Anne heeft het vliegtuig gepakt. Alleen vloog zij naar Chicago. Ik kan echt niet wachten om hun weer te zien. Ik mis ze heel erg.
-FASTFORWARD-
Donderdagavond werd ik opgehaald. Omdat ik in New York blijf konden ze me donderdagavond al ophalen. Oh en het was Sinterklaas. Of ik dat heb gemerkt. Nee niet echt. Dat zal ergens ook wel komen omdat ik er dit jaar heel erg weinig aandacht aan heb besteed. Niet dat ik daar heel erg tijd voor zou hebben gehad. Ik werd opgehaald en ondanks dat ik heel erg graag naar de familie wilde vond ik het zo jammer om die meiden achter te laten.
Natascha kwam de lobby binnen gelopen waar ik samen met Ashley, Anne en Veryan stond. Te lief, ze wilde me heel erg graag uitzwaaien. Waren we ineens alle vier heel erg zenuwachtig. De koffer en twee extra tassen in de auto en richting Merrick. Hoe fijn en hoe raar om iemand te ontmoeten die je al twee maanden via Skype spreekt. Hoe fijn het was om te merken dat het gelijk goed zat. Geen vervelende stiltes. Meer momenten dat ik zo verdwaald om me heen aan het kijken was, dat er geen gesprek met me te voeren viel.
De jongens waren nog wakker en waren helemaal gelukkig dat ik er was. Al snapte Brody er waarschijnlijk niet heel erg veel van. Het leukste van aankomen in Merrick was het zien van mijn kamer. Een heerlijk groot bed met 10 kussens, YES YES YES. Ik hou van kussens. veel kastruimte en een grote TV. Maar voordat ik dat allemaal zag, zag ik eerst iets anders. Aan de muur hing een fotocollage. Met mijn foto's. Foto's van mijn Vader, Moeder, Kirsten, Ruben, Noortje, neven en nichten en foto's van mijn 'goodbye feestje'. Ik stond met een mond vol tanden en was niet in staat te reageren. Gelukkig herhaalde ze haar vraag. "I hope you don't mind that I stalked you?" Echt een fantastische manier om dit jaar te starten.
Bye Bye and Smile
en toen werd ik weg getrokken door Brendon om te WII'en. Knipper twee keer met jou ogen en we zijn nu ineens vijf dagen veder. Drie verschillende blog ideeën alleen moet ik deze nog eerst schrijven.
Bekomen van alle issue's die ik tegen kwam op de eerste dag dook ik mijn bed in. Echter heb ik in bed nog een uurtje moeten wachten op Shelly. Mijn kamergenote. Echt een hele lieve meid uit Mexico. Ik hou van cultuurverschillen en ik vind het Spaanse-Engels, na het Britse-Engels, het leukste engels wat er is. Haar Engels was echt goed. Al blijkt men vooral heel erg onder de indruk te zijn van mijn Engels. Doe ik toch iets goed.
De eerste ochtend was jet leg loos. Ik wil niks weten van wakker worden om 4AM. Nee hoor. Ik werd lekker pas wakker om 7AM. Toen mijn wekker ging. Opweg naar mijn eerste Amerikaanse ontbijt. Ik was stiekem een beetje nerveus. Want nee ik ga echt niet aan de donuts of één of andere vette hap. We kregen keus uit een aantal verschillende dingen waaronder een Bagel. Die was heel erg goed dus ben daar gewoon drie dagen achter elkaar voor gegaan. Croissant bleek namelijk heel vet en een muffin of de yogurt die er echt niet lekker uit zag heb ik aan me voorbij laten gaan.
De eerste ochtend was allemaal belangrijke informatie maar zelfs met de meest smerige koffie ooit kon ik mijn ogen amper open houden. Was er dan toch iets van een jet leg te bespeuren. Dit gedeelte kan ik makkelijk overslaan. Behalve een gedeelte dat niet zo groots leek maar uiteindelijk tot op dit moment het meest belangrijke momenten bleek wat New York me heeft gebracht. Het moment dat ik over mijn schouder keek omdat ik het mooiste Engelse accent hoorde wat ik ken. Het Britse-Engels. Het echte Engels. Engels dat wordt gesproken rond Cornwall en Essex. Ik herkende het gelijk. haha nee. Veryan en Ashley zaten achter mij en blijkbaar bleek ik ook voor hun er aardig uit te zien. Of hoe zeg je dat leuk. Vriendschap op het eerste gezicht. Echter had ik dit gevoel al één keer eerder gehad. Dat was -REWIND- een dag eerder. Toen ik naar beneden liep om Katie naar 'the Shuttle Bus' te laten bellen. Er stond een groep beneden bij haar in te checken en tussen die mensen stond Anne. Ze leek me gelijk heel erg aardig en kom me wel voorstellen goede vriendinnen met haar te kunnen worden.
Voor iedereen die mijn foto's op Facebook nog niet gezien heeft. Ik heb in het hotel drie meiden ontmoet met hun heb ik echt de meest geweldige dagen van mijn leven gehad. Ik heb zo onwijs veel gelachen. Laten dat nou net de meiden zijn waar ik het net over heb gehad. De twee Britse meiden en eine Deutsche freud. Waarom is mijn Duits zo verschrikkelijk slecht. Veryan, Ashley en Anne. Ik kon pas op de laatste dag Vezzios naam goed uitspreken. Dat nadat ik haar een stuk of zes bijnamen had gegeven wat het makkelijker maakte. Veryan, of wel: Vezzy, Vezzieoos, Vezzosos, Ve-ryan. Ik kan ze nu even niet meer allemaal meer herinneren. Dat waarschijnlijk ook omdat het me nu lukt om haar naam fatsoenlijk uit te spreken.
So Girls, if you were interested in what I wrote. Gnanana, it is Dutch and you better do not translate that part. I was mean to you. You do not want to know what I really think about you.
Ik heb, ik herhaal het gewoon, echt zo een leuke tijd met ze gehad. Ik kan het niet zo goed beschrijven. Het feit dat ik dinsdag middag voor het eerst een woordenwisseling had met hun en ik op dinsdag avond meerdere malen werd betast laat misschien wel merken dat het echt heel erg klikte. Ik heb zo hard met ze gelachen. Elke keer als we weer een foto maakte werd er een hand op mijn kont gelegd en wederzijds.
Ik heb heel erg veel geleerd maar terug denkende aan die dagen denk ik vooral aan een vriendschap die ik in drie dagen heb opgebouwd. Ze zijn uitgevolgen. Ik ben in mijn eentje in New York gebleven. Veryan en Ashley zijn naar North-Carolina gevlogen en ook Anne heeft het vliegtuig gepakt. Alleen vloog zij naar Chicago. Ik kan echt niet wachten om hun weer te zien. Ik mis ze heel erg.
-FASTFORWARD-
Donderdagavond werd ik opgehaald. Omdat ik in New York blijf konden ze me donderdagavond al ophalen. Oh en het was Sinterklaas. Of ik dat heb gemerkt. Nee niet echt. Dat zal ergens ook wel komen omdat ik er dit jaar heel erg weinig aandacht aan heb besteed. Niet dat ik daar heel erg tijd voor zou hebben gehad. Ik werd opgehaald en ondanks dat ik heel erg graag naar de familie wilde vond ik het zo jammer om die meiden achter te laten.
Natascha kwam de lobby binnen gelopen waar ik samen met Ashley, Anne en Veryan stond. Te lief, ze wilde me heel erg graag uitzwaaien. Waren we ineens alle vier heel erg zenuwachtig. De koffer en twee extra tassen in de auto en richting Merrick. Hoe fijn en hoe raar om iemand te ontmoeten die je al twee maanden via Skype spreekt. Hoe fijn het was om te merken dat het gelijk goed zat. Geen vervelende stiltes. Meer momenten dat ik zo verdwaald om me heen aan het kijken was, dat er geen gesprek met me te voeren viel.
De jongens waren nog wakker en waren helemaal gelukkig dat ik er was. Al snapte Brody er waarschijnlijk niet heel erg veel van. Het leukste van aankomen in Merrick was het zien van mijn kamer. Een heerlijk groot bed met 10 kussens, YES YES YES. Ik hou van kussens. veel kastruimte en een grote TV. Maar voordat ik dat allemaal zag, zag ik eerst iets anders. Aan de muur hing een fotocollage. Met mijn foto's. Foto's van mijn Vader, Moeder, Kirsten, Ruben, Noortje, neven en nichten en foto's van mijn 'goodbye feestje'. Ik stond met een mond vol tanden en was niet in staat te reageren. Gelukkig herhaalde ze haar vraag. "I hope you don't mind that I stalked you?" Echt een fantastische manier om dit jaar te starten.
Bye Bye and Smile
Tuesday 3 December 2013
New York
Ondertussen worden er denk ik weer een stuk of 20 boeven opgepakt, 15 gewonden opgeholpen en 2 katten uit bomen gered. Echt de ene na de andere sirene gilt door de straten.
Deze stad kent geen genade. Ze blijven lekker door gaan. Toeteren totdat die persoon voor hem eindelijk het gas pedaal indrukt. Dan maakt het tijdstip echt niet uit. Heerlijk vind ik het. Ik geniet er van. Het is voor mij ook een herinnering. Nee Nienke je bent niet meer in Nederland. Je bent officieel begonnen aan jou avontuur.
Ik zit op dit moment nog in mijn eentje in mijn hotel kamer. Ik krijg een Mexicaans meisje op mijn kamer. Ze kan elk moment binnen vallen. Het is nu kwart voor 9 New Yorkse tijd. dat betekend dat het kwart voor 3 is in Nederland. En ik ben kapot. Vooral mijn hoofd gil om slaap. Ik vind het alleen een heel slecht idee om te gaan slapen. Vind het niet leuk voor haar om in een kamer te komen waar iemand ligt te slapen.
Afscheid nemen van mijn lieve ouders, Kirsten, Ruben en Noortje was niet leuk. Wel was ik blij dat er niet zo heel veel mensen waren. Het viel me nu al zwaar. Vlucht ging helemaal prima. Na 8u en een beetje landen we helemaal veilig in Newark. Ik zat aan de goede kant van het vliegtuig want ik zag Manhattan al liggen. Was echt een waanzinnige binnenkomer.
Alles ging soepel en ondanks alle waarschuwingen dat het wel even zou duren voordat je jou koffer en alles weer terug hebt stond ik binnen een half uur buiten. Ik stond zelf al op de stoep terwijl ik eerst nog even naar de counter moest om een Shuttle Bus aan te vragen. En toen begon de ellende. Tijdens het wachten, want ongeveer een 20min duurde was er niks mis. Echter op het moment dat ik in de Shuttle Bus zat klopte er iets niet. Ik kon mijn telefoon niet vinden. In geen van mijn zakker was er iets van mijn telefoon te bekennen. In het hotel aangekomen ben ik door mijn tassen gaan graaien maar hij zat er niet in. Ik heb geen idee maar ergens tussen het wachten op de bus en het hotel is mijn mobiel er vandoor gegaan.
Even was ik goed verdrietig daarvan. Ook omdat ik door de chaos in mijn hoofd mijn Amerikaanse stekker niet kon vinden en mijn camera leeg was. Die heb ik gelukkig wel gevonden. Alleen de eerste ronde door New York heb ik zonder enige elektronische 'wat dan ook' gelopen. Ook goed, echter toen in de tweede keer in het donker richting Times Square liep met camera en al voelde ik de stad pas echt op me af komen.
Het is echt fantastische!
Ik moet nu nog even een childcare test maken voor dat ik dat vergeet en ik heb nog brieven vanuit Nederland die ik mag lezen.
Het is begonnen
Bye bye and Smile
Deze stad kent geen genade. Ze blijven lekker door gaan. Toeteren totdat die persoon voor hem eindelijk het gas pedaal indrukt. Dan maakt het tijdstip echt niet uit. Heerlijk vind ik het. Ik geniet er van. Het is voor mij ook een herinnering. Nee Nienke je bent niet meer in Nederland. Je bent officieel begonnen aan jou avontuur.
Ik zit op dit moment nog in mijn eentje in mijn hotel kamer. Ik krijg een Mexicaans meisje op mijn kamer. Ze kan elk moment binnen vallen. Het is nu kwart voor 9 New Yorkse tijd. dat betekend dat het kwart voor 3 is in Nederland. En ik ben kapot. Vooral mijn hoofd gil om slaap. Ik vind het alleen een heel slecht idee om te gaan slapen. Vind het niet leuk voor haar om in een kamer te komen waar iemand ligt te slapen.
Afscheid nemen van mijn lieve ouders, Kirsten, Ruben en Noortje was niet leuk. Wel was ik blij dat er niet zo heel veel mensen waren. Het viel me nu al zwaar. Vlucht ging helemaal prima. Na 8u en een beetje landen we helemaal veilig in Newark. Ik zat aan de goede kant van het vliegtuig want ik zag Manhattan al liggen. Was echt een waanzinnige binnenkomer.
Alles ging soepel en ondanks alle waarschuwingen dat het wel even zou duren voordat je jou koffer en alles weer terug hebt stond ik binnen een half uur buiten. Ik stond zelf al op de stoep terwijl ik eerst nog even naar de counter moest om een Shuttle Bus aan te vragen. En toen begon de ellende. Tijdens het wachten, want ongeveer een 20min duurde was er niks mis. Echter op het moment dat ik in de Shuttle Bus zat klopte er iets niet. Ik kon mijn telefoon niet vinden. In geen van mijn zakker was er iets van mijn telefoon te bekennen. In het hotel aangekomen ben ik door mijn tassen gaan graaien maar hij zat er niet in. Ik heb geen idee maar ergens tussen het wachten op de bus en het hotel is mijn mobiel er vandoor gegaan.
Even was ik goed verdrietig daarvan. Ook omdat ik door de chaos in mijn hoofd mijn Amerikaanse stekker niet kon vinden en mijn camera leeg was. Die heb ik gelukkig wel gevonden. Alleen de eerste ronde door New York heb ik zonder enige elektronische 'wat dan ook' gelopen. Ook goed, echter toen in de tweede keer in het donker richting Times Square liep met camera en al voelde ik de stad pas echt op me af komen.
Het is echt fantastische!
Ik moet nu nog even een childcare test maken voor dat ik dat vergeet en ik heb nog brieven vanuit Nederland die ik mag lezen.
Het is begonnen
Bye bye and Smile
Sunday 1 December 2013
Ready For Takeoff
Daar gaan we dan maatje, jij en ik. Met zijn tweeën het vliegtuig in. Jij bent op het moment dat ik mijn ouders voor de laatste keer dag zeg alles wat ik nog heb. Jij bent vanaf dat moment mijn dierbaarste bezit. Let jij goed op jezelf, dan doe ik dat ook. Vanaf dan is het jij en ik, wij tweeën.
Hij is eindelijk dicht. De sjorband erom. Nu kan die niet meer open. Maximale gewicht. Het is goed. Ik weet nog niet zo goed hoe ik dit ga doen. In mijn eentje door de douane. Moet ik ineens alles zelf regelen. Gaat het ineens beginnen.
Iedereen naar bed. Ik wil niet slapen. Elke seconde dat ik nu nog even om me heen kan kijken wil ik gebruiken. Doet gewoon een beetje pijn. Eigenlijk ben ik heel erg moe. Eigenlijk heb ik de slaap nodig. Ik weet alleen nog niet zo goed of ik spijt wil hebben om het feit dat ik moe ben als ik aan kom. Of dat ik spijt heb dat ik niet nog even ben gaan zitten om even om me heen te kijken.
Ik hoop het nog even te combineren. Om 6u zal ik met mijn koffer op Schiphol staan. Half 5 op. Casual. De laatste knuffel en de laatste kus. Mijn lieve ouders die het vast wel even redden zonder mij. Mijn grote zus en broer die een jaar lang elkaar in de haren moeten vliegen en een keertje niet bij mij. En die lieve Noor. Die lieve schat wilde perse mij uitzwaaien. Dan ben ik de laatste die haar tegen zal houden.
Vanaf nu gaat het pas echt spannend worden. Zijn jullie er klaar voor. Springen jullie met me mee het diepe in.
Ik ga echt de meest irritante blogger uithangen, maar ik vind het toch wel slim en handig om deze informatie even te melden. Jullie kunnen een mail ontvangen op het moment dat ik een blog plaats. Aan de rechterkant is er een banner, als het goed is staat er bovenin aangegeven dat je jou mail kan doorgeven. Als je daar jou mail noteert zal je elke keer dat ik een blog schrijf een mail krijgen. Ik zal namelijk niet elke keer een blog op Facebook, Twitter of andere social media plaatsen. Op die manier krijg je wel elke keer een melding als ik iets geschreven heb.
Je kan ook reageren. Dan moet je echter wel op de blogpost klikken. Het kan best zijn dat je daar al bent. Dan zie je onderaan dit bericht een blok staan met 'reageren'. Is dat niet zo, dan moet je even op de titel van de blog klikken. Laat gerust een bericht achter.
Ik ga nog wat dingen doen en misschien duik ik voor een paar uurtjes zelfs mijn bed nog in. Ik ben er klaar voor.
Bye bye and Smile
Hij is eindelijk dicht. De sjorband erom. Nu kan die niet meer open. Maximale gewicht. Het is goed. Ik weet nog niet zo goed hoe ik dit ga doen. In mijn eentje door de douane. Moet ik ineens alles zelf regelen. Gaat het ineens beginnen.
Iedereen naar bed. Ik wil niet slapen. Elke seconde dat ik nu nog even om me heen kan kijken wil ik gebruiken. Doet gewoon een beetje pijn. Eigenlijk ben ik heel erg moe. Eigenlijk heb ik de slaap nodig. Ik weet alleen nog niet zo goed of ik spijt wil hebben om het feit dat ik moe ben als ik aan kom. Of dat ik spijt heb dat ik niet nog even ben gaan zitten om even om me heen te kijken.
Ik hoop het nog even te combineren. Om 6u zal ik met mijn koffer op Schiphol staan. Half 5 op. Casual. De laatste knuffel en de laatste kus. Mijn lieve ouders die het vast wel even redden zonder mij. Mijn grote zus en broer die een jaar lang elkaar in de haren moeten vliegen en een keertje niet bij mij. En die lieve Noor. Die lieve schat wilde perse mij uitzwaaien. Dan ben ik de laatste die haar tegen zal houden.
Vanaf nu gaat het pas echt spannend worden. Zijn jullie er klaar voor. Springen jullie met me mee het diepe in.
Ik ga echt de meest irritante blogger uithangen, maar ik vind het toch wel slim en handig om deze informatie even te melden. Jullie kunnen een mail ontvangen op het moment dat ik een blog plaats. Aan de rechterkant is er een banner, als het goed is staat er bovenin aangegeven dat je jou mail kan doorgeven. Als je daar jou mail noteert zal je elke keer dat ik een blog schrijf een mail krijgen. Ik zal namelijk niet elke keer een blog op Facebook, Twitter of andere social media plaatsen. Op die manier krijg je wel elke keer een melding als ik iets geschreven heb.
Je kan ook reageren. Dan moet je echter wel op de blogpost klikken. Het kan best zijn dat je daar al bent. Dan zie je onderaan dit bericht een blok staan met 'reageren'. Is dat niet zo, dan moet je even op de titel van de blog klikken. Laat gerust een bericht achter.
Ik ga nog wat dingen doen en misschien duik ik voor een paar uurtjes zelfs mijn bed nog in. Ik ben er klaar voor.
Bye bye and Smile
Subscribe to:
Posts (Atom)