Oké zonder grappen. Ik wil deze blog schrijven en op het moment dat ik iets wil schrijven krijg ik een e-mail van mijn au-pair organisatie. Ik verwacht helemaal niet dat ze zeggen "He jij weetje wat, je mag morgen al weg" maar ik wordt er toch opgewekt van. Het was echter een mail over hoe ik sneller geplaatst kan worden. Over hoe mijn profiel hoger in de lijst komt te staan. Ga er maar gebruik van maken. KIES MIJ, KIES MIJ!
Thuis zijn, dat is namelijk waar ik mijn blog over wilde schrijven. Het wordt me namelijk heel duidelijk dat het echt nog wel even gaat duren. Onder lichte druk heb ik een mail gestuurd met de vraag hoelang het zou gaan duren tussen het plaatsen en vertrek. Ik stuurde deze mail op zaterdag en ik weet dat ze alleen op werkdagen antwoord geven. Maar maandag middag had ik mijn antwoord binnen. Ik zie hem staan en wil het eigenlijk niet gaan lezen. De angst dat er iets in staat dat dat heel lang kan gaan duren. Met een hartslag dat toch sneller is, waarmee het me toch wel duidelijk wordt dat dit meer voor mij is dan een willekeurig avontuurtje. Het antwoord is een maand. "Het is wel zo dat er minimaal één maand tussen plaatsing en vertrek zit" Dat is het geciteerde antwoord wat ze me gaven. Ik moet echter eerst nog worden geplaatst. Waarop ze me een antwoord geven dat ze dat niet goed kunnen vast stellen. "Het is lastig aangeven wanneer er precies een gastfamilie voor je zal zijn, dit heeft met meerdere factoren te maken." Heb ik al eens gezegd dat dit proces meer dan ooit mijn geduld op de proef stelt.
Het is dus duidelijk dat ik voorlopig nog lekker thuis ben. Dus moet ik dingen gaan doen die ik thuis doen kan en als ik weg ben niet. Dan gaat het toch al snel over mijn vrienden. Ik denk namelijk dat er veel mogelijk is als ik weg ben. Toch wordt het moeilijk om al mijn vriendinnen mee te nemen. Ook iets was moeilijk mee te nemen is, is mijn geliefde Haarlem. Nu het zomer is en de zon bedacht heeft ook de lucht in Haarlem op te warmen is het hier heerlijk. Ik ben in staat om door Haarlem te lopen en met een extreem Brits accent als een toerist rond te wandelen. Ondanks dat ik alle plekjes wel ken verbaast de stad me de afgelopen tijd nogal. Misschien is het omdat ik me realiseer dat ik voor een lange periode deze stad niet zal zien. Ik kan me niet voorstellen dat ik me ooit zo thuis ga voelen in een stad als Haarlem. Maar ben benieuwd of volgend jaar me daar het tegendeel in kan gaan bewijzen
Om die twee dingen te combineren besloot ik samen met Marissa de toerist uit te hangen in Haarlem. Niet dat dit nou het uitgangspunt was voor ons om af te spreken. Ik had Marissa echt al te lang niet gezien en ik vond het nodig om met haar af te spreken. We zijn gaan lunchen bij 'La Place'. Die van Haarlem centrum ligt erg idyllisch. Het heeft namelijk een dakterras met uitzicht over het hele centrum van Haarlem. En ik ben al lang de tel kwijt geraakt hoe vaak ik wel niet een foto van de Grote/Bavokerk vanaf dat punt heb gemaakt. Ik blijf het doen. Elke keer weer. Na daar even te hebben gezeten zijn we gaan lopen. Eindigend aan het Spaarne met een ijsje genieten van de zon en de voorbij komende boten. Marissa is echt een vriendin om te waarderen. Goud eerlijk en een onwijs goed gevoel voor humor. Laat dat nou net mijn humor zijn. Mijn mobiel staat vol met foto's door haar gestuurd. Foto's van panda's die van een glijbaan af glijden en pinguïns die elkaar uitlachen om hun donzige veren. Ze is mijn demon. Dat omdat ze mij het nummer -Demons van Imagine Dragons- aan mij liet horen en ik reageerde met "Super fijn nummer". Sinds dien noem ik haar mijn demon. Het is me soms gewoon heel helder wat een goede mensen ik om me heen heb verzameld en daar ben ik maar wat blij mee!
Ik ben nog in Nederland. Ik koos ervoor om in Nederland te blijven deze zomer. Mijn familie echter niet. Zij deden wat ik had moeten doen. Lekker voor een paar weken het land uit. Maar ze zijn er weer. Mijn kleine broertje is na zes weken weer terug. Geloof me als ik hem soms echt de haren uit zijn hoofd kan trekken. Wat is soms dan ook wel iets wat te letterlijk neem. Ik miste hem tot mijn verbazing super erg. Toen mijn ouders uit elkaar gingen heb ik er onbewust voor gekozen om voor mijn broertje te zorgen en hem te beschermen. Tot de dag van vandaag heb ik dat nog in mijn hoofd zitten. Lang niet meer zo erg als een paar jaar geleden, maar het zit er nog wel. Hij is nu twee koppen groter dan ik, vele malen sterker en is helemaal in staat om op zijn eigen benen te staan. Hij gaat naar de Marechaussee dus het wordt tijd dat hij op mij gaat letten en mij gaat beschermen. Nee, helemaal niet. Hij blijft mijn kleine broertje en ik zal het altijd een beetje houden. Ik ben echter super trots op dat ventje. Hij was echt het meest schattige jongetje en nu begin er een echte man te ontwikkelen. Hij is voor zes weken naar Frankrijk geweest om daar op een camping in een crew team te werken. Mijn zus en ik zijn hem voor gegaan. Echter was ik 18 en zou in eerste instantie maar drie weken blijven. Ik heb er uiteindelijk vijf weken gezeten. Daarmee wil ik zeggen dat hij gewoon met het dubbele aantal weken richting Frankrijk vertrok. Hij zou daar net zo oud zijn als sommige gasten en hij moest ze dan leiden. Op wat momenten na waarin hij het toch wel even zwaar bleek te hebben gehad heeft hij het zo gedaan. Vele malen enthousiaster terug gekomen dan hij is weggegaan. Uitgeput dat was hij wel. Ik was blij hem weer te zien. Ik heb mijn werk omgeruild en zelfs nog 'last minute' gebeld of het mogelijk was later te komen om hem op te halen. Het is echt een monster, maar wel een hele speciale. Na zes weken kon ik weer even mijn broertje knuffelen. Ik ben niet echt een 'knuffel' persoon. Ik geef zonder reden niet zo snel knuffels. Om dat specifieker te maken, Ik geef mijn broertje en zus amper knuffels. Zij zijn echte knuffelaars en vinden het leuk me ermee te plagen. Echter op het moment dat ik hem zag kon ik niet wachten hem te knuffelen.
'But lets take it to a higher level' want ik de volgende dag kwam ook mijn zus terug van haar vakantie. Mijn vader en moeder hadden bedacht dat we er een soor familie reunie van gingen maken. Omdat mijn broertje weer thuis was na zes weken was het de moeite waard om met z'n alle richting Schiphol te rijden en met zijn vieren mijn zus op te halen. Ze was een week naar Noorwegen geweest om daar met haar Noorse vriendin 'back to basic' te gaan. Het leek echter alsof ze maanden was was geweest. En ik was heel erg blij om weer samen te zijn. Gewoon mijn zus ik en mijn broertje. Sinds ze uit huis is gebeurt dat niet meer zo vaak. Zeker omdat mijn broertje meer bij mijn moeder zit en ik meer bij mijn vader. Ik ben zo gewoon blij dat deze twee in mijn leven zijn. Ik kan me geen leven voorstellen zonder hun. Oh, ik hou niet van die sentimentele gedoe. Dat komt later wel.
Ik ben blij dat ik leuke mensen om me heen hem. Zeker als ik ze gemist heb. Ik heb nu eigenlijk heel erg veel zin om op mijn broertje springen. Gewoon hem even als een trampoline gebruiken. Juist, was een leuk idee geweest. Hij is er niet.
Bye bye and smile
related... shall it?
Het is zeker. Ik vertrek niet voor de 11e van september. Grote kans zelfs dat september het helemaal niet gaat worden. Het zit zo. De organisatie waar ik me heb ingeschreven heeft een heel stappenplan voordat je weg kan. Zo moest ik eerst oneindig veel documenten opsturen, aanvragen en invullen. Toen ik dan eindelijk mijn pakketje op de post deed kwam dan klap van het uitstellen. Er was geen plek meer beschikbaar op de 14e van augustus voor de workshop. Het is namelijk zo dat ik een workshop krijg met allemaal handige tips voor als je een jaar weg bent. Over heimwee en bepaalde situaties die je zal tegenkomen. Super handig. Daarop volgend krijg ik een schriftelijke psychologische test en nog een kleine observatie hoe het met mijn Engels staat. Door dat eindeloze uitstellen van mij was er dus geen plek meer en was de eerste datum beschikbaar; 11 september. De mail die ik kreeg was heel raar want er stond een verkeerde datum op. Daardoor dacht ik even dat ik de workshop al heel snel had. Was dus best wel even een domper dat het dus niet zo was. Ik ben dus voorlopig nog even in mijn geliefde Nederland.
Het feit dat ik niet op korte termijn weg zal zijn deed pijn. Ik weet alleen dat het nog wel gaat komen en dat ik daar simpelweg geduld in moet gaan hebben. Echter zal ik niet altijd weg blijven. Het betekend dus dat ik nog later weg ga ik ook weer later terug ben. Aangezien ik twee jaar geleden besloot voor een HAVO diploma te werken vind ik het wel een goed idee om daar wat mee te gaan doen. Nu is het zo dat de meeste hoge scholen beginnen in september. Voor de duidelijkheid, ik zal 12 maanden weg zijn en ik weet niet hoe snel het kan gaan als ik eenmaal ben 'geaccepteerd' door het Amerikaanse bureau. Ik weet niet of er snel een gepast gezin voor mij is. Ga ik van een hele snelle plaatsing uit vlieg ik eind september richting New York. Dat betekend dus, voor de snelle rekenaars onder ons, dat ik pas eind september terug ben. Alle opleidingen zijn zelfs dan al begonnen. Met een kronkel in mijn maag moet ik deze situatie accepteren. Ik moet er mijn profijt van nemen. Ik krijg namelijk de mogelijkheid om een maand door Amerika te reizen, als 13e maand. Ik zou niet een maand gaan reizen als ik kan gaan studeren. Maar als ik dan al te laat ben kan ik daar best wel over na gaan denken. Dat ik die kans ga grijpen wordt wel steeds groter. Het is eigenlijk een kans die ik mezelf heb gegeven door alles maar uit te stellen. Want zo heeft elk nadeel weer een voordeel. In hoeverre dat nog niet duidelijk was het kan dus zomaar zijn dat ik twee tussenjaren neem. Geloof me maar, dit was absoluut niet mijn bedoeling. Ik ben behoorlijk klaar de schoolbank en het leren. Toch wil ik graag gebruik maken van de mogelijkheid om te gaan studeren.
En dan gaan we veder in mijn semi planning. Ik neem jullie even mee in mijn gigantisch chaotische hersenen. We kijken 1 jaar terug in de tijd. Ik had toen al weer 2 jaar het idee van het werken als au-pair. Ik wist echter een paar dingen die ik nog moest doen. Als eerste: mijn diploma, was toch best wel handig als ik gewoon even mijn diploma zou halen. want om niet in herhaling te vallen ik wil niet mijn tijd verspilt hebben. Ik ben namelijk na een VBMO diploma voor een HAVO diploma gaan werken. wacht deze zin kom me toch verdomde bekent voor. Als tweede: mijn rijbewijs. precies 1 jaar geleden wist ik nog niet eens aan welke kant het gas pedaal zat. En als laatste: geld. Ik ging niet een jaar lang niets doen. Ik moest geld gaan verdienen zodat ik met een lekkere pot geld richting.. toen nog onbekend voor mij. Het is trouwens nog steeds onbekend. Alleen een jaar geleden wilde ik nog naar Groot Brittanië en dat heb ik nu veranderd in de Verenigde Staten. Ik kon voor mijn diploma niet heel veel meer doen dan naar school gaan en leren. Met dat te hebben gedaan kon ik in juni met een onwijs trots gevoel gevoel mijn diploma ondertekenen. In september vorig jaar begon ik aan mijn eerste rijles. Met het idee dat ik dat wel even ging doen. Dat heeft me echter veel meer moeite gekost dan ik dacht. Ik zakte drie keer voor mijn theorie en had in dat 'geslaagd' formuliertje in februari pas in mijn handen. Na een tussentijdse toets en twee mislukte pogingen voor mijn praktijk had ik in begin juli dan eindelijk mijn rijbewijs. In oktober ben ik begonnen bij de Pathé. Een van de betere beslissingen die ik heb gemaakt. Ik heb het er onwijs leuk en dat komt voornamelijk door de collega's want ze zijn echt fantastisch. Ik heb er zo veel geleerd. Qua werken, plannen en films, maar ik heb er ook heel erg veel over mezelf geleerd. Ik kreeg zo onwijs veel feedback en dat geeft echt een onwijze boost in mijn ontwikkeling. Een jaar veder lijkt dat toch allemaal gelukt te zijn.
Ik zou jullie echter even veder meenemen in mijn hersenspinsel. Want dat is best wel een rommel. Ik ben dus niet op tijd terug om in 2014 te beginnen aan een HBO opleiding. Dat betekend dat ik twee dingen kan doen. Beginnen in februari aan een deeltijd studie of een tweede tussenjaar nemen. Met beide opties loop ik de studie financiering mis. Hoe onwijs erg ik hiervan baal, het is nou eenmaal zo. Ik kan gewoon niet mijn dromen in het duigen laten vallen omdat de Nederlandse staat het niet voor mekaar kan krijgen om hun studenten te steunen. Ik ben mijn hele leven onwijs zuinig geweest. Nu mag ik gewoon gaan doen wat ik wil. Ik kom die studententijd en de schuld die het met zich mee gaat nemen heus wel door. Studeren wordt voor mij dus nog even een ding ook omdat ik niet weet welke studie ik wil doen. Ik heb zo mijn ambities. Ik hoop echter in de tijd voordat ik ga studeren een goede keuze te maken. Misschien kom ik wel achter talenten van mezelf waarin een studie naadloos gaat passen. Ik weet het niet. Maar stel ik kom pas eind 2014 terug naar Nederland aangezien ik pas eind 2013 richting de Verenigde Staten kon vertrekken. Dan ben ik te laat om te gaan studeren dat jaar. Ik moet dan in die tijd of een studie hebben gevonden die deeltijd is of er is die andere optie. In plaats van te gaan studeren ga ik nog meer levenservaring opbouwen. Nu komt het hoor. Als ik na een jaar au-pairen en nog niet genoeg van heb wil ik misschien nog een extra half jaar gaan au-pairen. Kom maar, zeg maar hoe dom dat is. Ik weet het namelijk nog allemaal even niet. Het kan namelijk allemaal anders worden. Wel weet ik dat ik niet een heel jaar thuis ga zitten en werken. Dat heb ik nu de afgelopen drie maanden al gedaan en het bevalt me niet echt. Het is wel even lekker om helemaal niets te hoeven. Alleen zoals ik al had verteld gaat dat enorm vervelen. Ik zit nu nog met mijn gedachte om dat nog een half jaartje naar of Australië, Nieuw Zeeland of Engeland te gaan. Nogmaals hier ga ik nog lang over na denken want dit heeft even tijd nodig. Die heb ik aangezien ik eerst nog een jaar weg ga.
De 11e van September dus richting Venray voor de au-pair workshop. Vanaf die dag wordt het serieus en wordt ik ingeschreven. Duimen voor een snelle plaatsing. Voor een jaar zal ik mijn vleugels open slaan en dan zien we wel wat er gaat komen. Ik wel of ik dan land in Nederland of doorvlieg naar een andere bestemming. We zien het wel. Ik doe gewoon even alsof ik het allemaal op een rijtje heb. Daarmee krijg ik mezelf rustig en misschien ook mijn ouders die toch iets wat zenuwachtig worden van "het wachten". Wat ik nu kan zeggen is dat ik heel blij ben dat het allemaal dichterbij gaat komen en ik niet kan wachten om te gaan. En op een een of andere manier zit het wel goed. Ik zie wel wat me leven me gaat brengen. Hopelijk komt er ergens een punt dat ik het net even iets strakker kan plannen. Ach ik kan er wel om lachen, nog nog wel.
Bye,Bye and Smile
Het is allemaal binnen en dan gebeurt me dit.
Autjsh,
Daar gingen ineens heel veel dagen voorbij zonder ook maar enige voldoening. 's Ochtends wakker worden zonder plannen voor de dag. 's Avonds met precies dat zelfde gevoel voor de volgende dag naar bed. Na twee dagen totaal niks doen is dat al behoorlijk deprimerend. Het deed gewoon pijn. Er zijn dagen geweest dat ik echt huilend naar bed ging. Ik werd er verdrietig van dat ik weer het trappetje van mijn vide moest beklimmen om naar bed te gaan. Dat ik moet dromen over een foto met op de achtergrond de 'Golden Gate Bridge'. Als ik al in slaap viel. Want ik sliep onwijs slecht en was dus ook heel erg moe. Er is zelfs een dag geweest waarin ik een 'anxiety attack' had van een uur of 1 's middags tot 's avonds laat dat ik in mijn bed lag. Ik had voor deze periode daar echt nog nooit last van gehad. Ik wist er wel van en heb mensen er wel eens over horen praten. Wist alleen niet zo goed wat het precies inhield. Nou hoop ik dat die aanvallen bij mij de reden hebben die ik er nu achter vermoed. "Stagnatie" het feit dat ik nog steeds in Nederland zit en er elke dag aan mij wordt gevraagd hoe ver ik ben. Of ik al geplaatst ben en waar ik terecht ga komen. Om elke dag weer met het antwoord " Nee ik weet nog niks" te antwoorden maakte me echt bang. "Ga ik eigenlijk nog wel weg?" "Heb ik nou al die tijd voor niks zo hard aan de papieren enzo gewerkt?" Ik wilde me niet meer onder mensen bevinden want die gingen me die vragen weer stellen. Maar vervolgens werd ik er thuis ook mee geconfronteerd. Mijn vader die me vroeg of ik al iets meer had. " NEE " Ik werd er echt heel erg boos van. Eerst op hem omdat hij het vraagt, later op mezelf dat ik zo langzaam ben met het regelen. Het is raar om het nu op te schrijven omdat ik nu nog steeds pijn heb in mijn bovenlichaam. Vanaf mijn taille tot aan mijn schouders en nog wel een stuk in mijn arm, aan de rechterkant, heb ik echt pijn. Een gevoel van spierpijn. Alsof het op slot zit en je het eventjes moet kraken. Alleen lukt dat niet. Ik ga er vanuit dat het van de stress komt en de spanning die ik in mijn lichaam heb opgebouwd. Nog eventjes mijn lieve pappa aankijken of hij met een " ostheopatetische " manier mij van de pijn kan verlichten. Al is de eerste poging niet gelukt. Misschien even langs de praktijk zodat hij er goed naar kan kijken.
Maar het gaat al weer beter. Ik probeer weer langzaam naar boven te krabbelen. Het feit dat ik kan zeggen dat ik alle papier heb en ik ze alleen nog maar hoef op te sturen zorgt ervoor dat ik iets positiefs te vertellen heb. -the only thing between me and my american dream is time- dus dan is het enige wat ik kan doen, wachten, oh en die papier opsturen. Echter liggen die bij mijn vader dus ga ik ze morgen op de bus doen ! YEAHH!
Een reden dat het met mij beter gaat is Noortje. Ze is godzegene me weer in Nederland. Ik kan haar nu elke dag een berichtje sturen met de vraag of we kunnen afspreken. Of eigenlijk weet ik het niet of dat het is. Vind het idee gewoon heel fijn dat we elke dag kunnen afspreken. Terwijl wij ongeveer stiekem de meest druk bezette agenda's hebben dus we heel vaak niet kunnen. Al denk ik soms dat mijn agenda voller is dat het eigenlijk is. Want ik kan best wel een hele middag met iemand afspreken als ik om 18u moet werken.
Nog een reden is, om die er even tussendoor te gooien, dat ik sinds tijden weer een pareltje van een verhaaltje heb geschreven. Wat meer een gedichtje is geworden. Ik schreef het voor mijn oppas kindje die een broertje heeft gekregen. Aangezien ik de afgelopen tijd niet goed kon slapen en mijn creative brein op zijn hoogtepunt zit op het moment ik tussen wakker zijn en slapen in zit. Toen schreef ik ineens een onwijs lief gedichtje geworden. Van mijn tante kreeg ik het advies het niet op internet te zetten. Dat doe ik dan ook niet. hihi. sorry. Ik ga weer meer schrijven. Dat idee maakt me weer blij.
Terug naar Noortje. Ze stuurde me zondag een berichtje dat ze de volgende dag nog niks had gepland. Helemaal goed. Ik stuurde bijna smeekend of ik dan met haar kon afspreken. smeekend terwijl ik stiekem wist dat ze als ik het heel kortaf had gevraagd ze ook "ja" had gezegd. Helemaal blij. Zondag was sinds tijden ook weer echt een fijne dag. Ik had van mijn werk vrij gekregen dus ben ik zaterdag avond naar mijn moeder toe gefietst. Het was heerlijk weer en eerst met mijn moeder naar vrienden van ons geweest. Ik rijdend, sloeg natuurlijk nog een paar keer af. Het gaat echter -as we speak- al weer beter. Ben erachter waarom de auto elke keer afsloeg. Daarna met mijn Oma, tante en moeder gepicknickt en toen kwam mijn tante met mijn oom, neef en nicht nog bij ons eten ook. Geluk, geluk op geluk stuurde mijn lieve broertje ook nog een berichtje dat hij kon skypen. Met zijn alle geskypt. Gingen mijn Oom, tante, neef en nicht weer weg. hebben we nog ge'groeps'skypt, weet niet hoe je dat woord normaal moet opschrijven. Dus toen sprak ik ook nog even mijn zus die na een week Italie weer thuis was en zelfs mijn vader kwam er nog bij. Helemaal leuk. Dat berichtje van Noortje liet me bijna huilen. wauw, zo veel dierbare mensen ineens allemaal om me heen.
Maandag ochtend richting Heemstede gefietst. Ik wilde eerst echt iets speciaals doen. Echter konden we de auto niet voor lang genoeg lenen dus besloten we lekker in de buurt te blijven. Was wel goed. ik was nog steeds er moe en die pijn in mijn bovenlichaam had ik toen al. We zijn met de scooter van Marit, Noortje haar lieve zusje, de buurt onveilig gaan maken. Eerst reden we richting 'Plantage Buitenplaats' gereden. Alleen die is dicht op maandag. Jammer maar konden wel door de tuinen lopen dus zijn we dat maar gaan doen en hebben we daar wat foto's gemaakt. En toen zijn we richting Zandvoort gescooterd. Heerlijk door de mooie omgeving van Vogelenzang, Aerdenhout, Bentvelt crossen. Zandvoort zelf vind ik echt niks aan. Toen zijn we daar lekker op het strand gaan lunchen en weer terug gereden naar Heemstede.
Terug bij Noortje thuis werden we eerst nog langs haar oma gestuurd voor het inkorten van haar broek. Thuis waren we met zijn drieën, met Marit erbij dus drie. We hebben een heerlijke pasta en een dessert in elkaar geflanst. Een heerlijke chocolade taart met een laag chocolade mousse en slagroom met aardbeien. Jam, jam, jammie. Laptopclub werd snel gevolgd. Heerlijke dag.
Hun liefde is 'Groot' !!! hahaha, -inside joke- aangezien ze Groot van hun achternaam heetten. Oei het voelt fout om een grap uit te leggen.
Ik ga maar even met Pip knuffelen. Die heeft ondertussen al weer honderd rondjes om mij heen gedraaid en er heeft al een heel miauw orkest uit zijn lichaampje geklonken. volgens mij heeft hij trek!
Bye, bye and SMILE!
- in de tuinen van Plantage Buitenplaats, Vogelenzang -
- lunchen bij Ubuntu -
- op de scooter, en mijn arm gaat over in mijn schouder wat een rare misvorming creëert -
