Proud

Eigenlijk ben ik aan het slapen. Mijn lichaam heeft het geloof ik een paar uur al opgegeven. Mijn hoofd echter niet. De onrust in mijn lichaam is niet te temmen. Er is geen beginnen aan. Heeft slapen nog wel zin? Moet ik niet gewoon opblijven tot het de 2e van December is.

OH FUCK, sorry voor dit taal gebruik. Bij mijn vader thuis heb ik een geheim vriendje. Ik ga er vanuit dat het een jongetje is. We zijn alleen beetje bang voor elkaar. Hij heeft zich zelfs nog nooit voorgesteld. Hij gaat er namelijk snel vandoor op het moment dat ik dicht bij kom. Hij geniet van alles wat er op dit moment op de grond ligt. Nootjes, kruimels, chips en misschien neemt hij ook nog een slok van de gemorste drank. Mijn geheime vriendje is een muis. Ik ben stiekem heel blij dat hij besloten heeft weg te rennen. Geloof dat er genoeg onrust in mijn lichaam zit.

De laatste tijd ben ik dood gegooid met vragen. Met liefde gaf ik antwoord. Ik ben allang de tel kwijt geraakt. Maar elke keer gaf ik oprecht blij antwoord op de vraag hoe het allemaal zal zijn. Hoe het precies zal zijn is mij onbekend. Ik zal dat zelf eerst nog even moeten ondergaan. 

Vandaag ben ik echter oog in oog gezet met mijn eigen wilskracht. Met de lef die ik eigenlijk heb. Met de doorzettingsvermogen die ik het afgelopen jaar heb gehad. Van de vele mensen van wie ik vanavond afscheid nam waren er slechts een op één hand te tellen aantal vrienden die mijn avontuur ook aan zouden durven. Daarmee wil ik mezelf niet ophemelen of mijn vrienden ontmoedigen. Het was gewoon een moment van besef. Het besef dat ik mezelf een zeldzaam cadeau heb gegeven. 

Niemand heeft me ooit gezegd dat ik dit moest gaan doen. Nooit heeft iemand me gepuched. Ik heb dit helemaal zelf gedaan. Geloof me als ik zeg dat ik zonder de steun van mijn familie en vrienden nergens geweest zou zijn. Alleen als ik dit niet had aangedurfd was het nooit gebeurd. 

Ik merk dat dit best even een rare blog zal zijn. Gewoon voor de gein zal ik even melden dat over een paar minuten de klok vijf keer zal slaan en ik eigenlijk kapot ben. Ik moet alleen even opschrijven wat ik nu voel. Voor slapen is tijd zat. 

Ik ben gewoon best trots op mezelf. Dat mag iedereen weten.

Voor iedereen die op mijn feestje was, Bedankt. Ik vind het heel erg fijn me te begeven tussen mijn vrienden. Alleen als iedereen een vriend van je is, is het moeilijk iedereen eventjes te spreken. Sorry als ik je maar kort sprak. Ik ben heel erg blij dat je bent gekomen. Ik ben onwijs trots op mijn vrienden. 

Men.... Ik drink mijn glas water op en dan sla ik mijn laptop dicht. Dit bericht post ik morgen pas. Als  ik er een heldere blik op kan werpen. Nu vallen mijn ogen namelijk dicht. Hihi

Sleep well!

Bye bye and Smile

SURPRISE

Ik begin me langzaam te beseffen dat dit eigenlijk een soort dagboek voor mezelf is. Een manier om, als ik over een jaar aan het inpakken ben om terug te gaan naar Nederland, terug te kijken hoe ik tegen mijn avontuur aan keek. Om momenten te herinneren en om bepaalde aspecten niet te vergeten. Sommige momenten hoef ik eigenlijk dus hier niet op te schrijven omdat ik ze voor altijd zal herinneren. Alleen ik doe het toch. 

Gisteravond.

Op een paar rare gesprekken over w'app met mijn moeder en Noortje na was er geen vuiltje in de lucht. Mijn moeder vroeg me vorige week of ik zondag bij haar wilde komen eten. Dat vroeg ze 's ochtends en Noortje vroeg op hetzelfde moment of ze zondags iets leuks konden doen. Omdat Noortje me later een berichtje had gestuurd stond die bovenaan en had ik haar dus eerder een 'ja' gegeven dan mijn moeder. Alleen ik zag geen probleem om deze twee afspraken met elkaar te combineren. Ik zeg dus tegen Noortje, zonder dat met mijn moeder te bespreken, dat ze wel bij ons kan komen eten. Ik wist eigenlijk wel zeker dat dat geen probleem kon zijn. Daar wordt namelijk nooit een probleem van gemaakt. Ik kreeg me toch een bizar antwoord van mijn moeder. "Nee, liever niet." WAT? Was mijn moeder gekidnapt door aliens en gaven zij mij nu antwoord. Ik schrok er een beetje van. Als ze het liever niet had omdat ze me graag even voor haar zelf wil hebben dan kan je dat minstens op een andere manier zeggen. De opdringerigheid van mijn moeder zorgde ervoor dat ik dan maar niet met mijn moeder ging afspreken. Ik ging liever met Noortje iets leuks doen aangezien die op dat moment vele malen kalmer was. 

Op dat moment niet wetend dat er waarschijnlijk drie meiden een w'app van mijn moeder krijgen met de tekst "PROBLEEM, PROBLEEM" En kijk, als ze me nou hadden gezegd wat ze van plan waren had ik dit natuurlijk anders gedaan. Dat bleek alleen juist het idee te zijn, mij niks te zeggen. Ik ben anders heel erg goed in geheimen bewaren.

Ik had niks door. Ik voel me niet dom. Ik voel me vereerd. Ik voel me dankbaar.

Om 17u had ik met Noortje afgesproken. En als er een is vriendin waarvan ik weet dat ze kan organiseren en plannen dan is het Noortje. Echter was het zo dat ik om 17:20 nog niks van haar had vernomen. Ze zou met de auto komen dus het had geen zin om haar een berichtje te sturen. Dat zou ze dan pas lezen als ze er al zou zijn. Als ze nog thuis zou zijn dan had ze me vast wel al een berichtje sturen. En toen was daar ineens een berichtje. Alleen dat berichtje zag er heel anders uit dan ik dat had verwacht. Er stond: "ik moet afzeggen" straight to the point. Op dat moment had mijn moeder mijn mobiel in haar handen dus ik stuurde alleen een berichtje terug waarin stond: "what?" Lichtelijk verward dat ik was wilde ik heel graag weten waarom ze niet kwam. Ze moest wel een goed excuus hebben want om nou twee weken voordat ik weg ga nog even een afspraak af te zeggen... Ik kreeg echter alleen een "sorry" terug. Terwijl ik nog verwarder een "mweh" terug stuurde ging de deurbel. Ik wilde eerst niet opendoen omdat ik verwachte dat het mijn broertje zou zijn. Die heeft zijn eigen sleutel dus waarom belt hij aan. Een kort moment schoot er door mijn hoofd: 'Komt Noortje toch?' Er stond echter iemand anders voor mijn deur, het was Anouk. 

'A little introduction' 

Anouk, Willemijn en Merel zijn drie vriendinnen die ik al ken vanaf de kleuterklas/basisschool. Ik ken deze meiden dus al meer dan 10 jaar. Met deze meiden heb ik al zo veel mee gemaakt en ze kennen me door en door. 

'End of the introduction'

Anouk had nog een matje van mij liggen en die kwam ze terug brengen. Ik draai me om om het matje weg te zetten en Anouk stapt binnen. Het klinkt nu heel erg raar, maar zag er grappig uit. "Wil je wat drinken, Anouk?" roept mijn moeder vanuit de woonkamer. Mijn moeder wist dat ze nog een half uurtje moesten rekken. Na wat thee en een versnapering raakte we eindeloos aan de praat. Ik had geen flauw idee dat ik langzamerhand de tijd wel iets wat te lang aan het rekken was. Subtieler kon gewoon niet, Anouk stond op en trok haar jas aan. Oké, je gaat? Ik geef haar een knuffel en was blij dat ze me kwam opvrolijken aangezien ik net een afgezegde afspraak aan het 'verwerken' was. "Kom ga mee naar Merel!" Ik was zoals ongeveer de hele dag al, verward. Ik moest nog eten en wat ging zij nou bij Merel doen. Weetje wat, "Ik ga mee" 

Terwijl ik me fiets pak vraag ik nog of ze weet of Willemijn moet werken. Want hoe leuk zou het zij als we met zijn vieren kunnen zijn. Ik kreeg echter te horen dat ze dus moest werken en dat ze dus niet kon komen. Toen Merel de deur open deed zei ze dat het eten net klaar was. Anouk die dan gewoon zegt: "oh, fijn we eten even mee." niks afgesproken zegt ze dat gewoon even heel brutaal. Dit is echt het gedeelte waar ik aan terug denk en ik mezelf echt even een dom kind vind. Niks maar dan ook niks begint er bij mij te rinkelen. Het feit dat er gezellige muziek op staat, er kaarsjes zijn aangestoken en dat de tafel voor vier gedekt is, het doet me niks. 

BOEM, vanuit de keuken komt er één of andere dwaas op me af en roepen ze met z'n drieën  'SURPRISE!!" Het is Willemijn! en dit alles is voor mij. 

De hoeveelheid emoties die er door mijn lichaam gaan waren niet te overzien. Ik spring, lach, gil en laat een traan gecontroleerd in mijn mouw verdwijnen. 

Ze hebben een heel diner voor me gemaakt. We hadden het erover gehad dat we met zijn vieren Sushi wilde maken. Dus dat was precies wat we gingen doen. Dit was een avond met een gouden randje. Nog steeds bevat ik amper dat ze dit voor me hebben gedaan. Al die moeite om mij te verrassen. Ik ben zo onwijs dankbaar. 

Nu valt alles op zijn plek. Mijn moeder, vader, zus en broertje wisten ervan. Er is geen woord over gesproken en ik heb er geen seconde over na gedacht dat die meiden iets voor me aan het voorbereiden waren. 

Mijn moeder blijkt niet door aliens te zijn gekidnapt en Noortje is de beste vriendin op de hele wereld. De zeldzame tijd die er nog over is heeft ze door gegeven. In plaats van zelf een avond met mij gezellig te kunnen besteden. Ik vind dat echt een gebaar van vriendschap wat ik niet kan beschrijven en dat gewoon wil ondergaan. 

Ik wil echt iedereen bedanken die hierin heeft geholpen. Mamma, Pappa, Kirsten, Ruben, Noortje en zonder twijfel verdienen jullie drie credits voor de beste vrienden groep ooit, WILLEMIJN, MEREL en ANOUK! Er zullen vast nog meer helpers zijn geweest want ik heb het jullie niet makkelijk gemaakt.

Het raarste is nog dat in plaats van het moeilijker te vinden om weg te gaan, vind ik het makkelijker. Ik wil het liefst ze allemaal mee nemen. Echter door dit gebaar weet ik dat als ik volgend jaar terug kom deze vrienden er nog steeds voor me zijn. 

*laat een klassieke 'maxima traan' over haar wang lopen*

YES ! I LOVE YOU ALL

Bye Bye and Smile

Time Flies

Wacht even hoor, wat gaat de tijd snel voorbij. Het is echt om bang van te worden. Alles lijkt de laatste tijd wel sneller te gaan dan normaal. Mijn gedachte zijn niet meer te volgen. Het is dat ik nooit echt klok heb kunnen kijken via een "normaal" horloge, anders had ik waarschijnlijk in de knoop geraakt met de wijzers. 

Het feit dat ik over 3 weken al in New York zit is zo ontzettend raar. Het is goed dat er veel vrienden zijn die mij bijna elke dag herinneren aan het feit dat mijn feestje volgende week al is anders dan zou ik vergeten dat het feestje dan al is. 

Ik geniet meer van de herfst dan ooit. Al heb ik niet echt het verwachte 'emotionele' gevoel van 'mijn Haarlem' achter laten. De blaadjes worden in New York ook roder en zullen net zoals in Haarlem van de bomen vallen zodra het begint te vriezen. 

Zondag het ik weer even geskyped met mijn "New York Family". Ik vind het zo onwijs leuk als ze hun mail op die manier afsluiten. Het voelt echt zo goed. Het welkom voelen terwijl je er nog niet bent. Dat het mogelijk was. Toch heb ik dat wel degelijk. De jongens waren heel druk en het beeld stotterde een beetje. Kon daardoor de helft niet verstaan. Vond het zo onwijs leuk dat ze heel hard " HELLO NINKAA" riepen zodra ze mij zagen. De uitspraak zal nog wel even hard werken worden, maar ja, je hebt een onuitspreekbare naam in het Engels of niet. 

Uit een van de mails is duidelijk geworden dat ik mijn favoriete feestdag in mijn eentje zal moeten vieren. In vlieg 2 december richting New York en op 6 december komt Natascha me ophalen. Gisteren toen ik in Amsterdam was liep in door het vondelpark. Daar was een oma samen met haar kleinzoon de hond aan het uitlaten. Zij zong voor hem een sinterklaas liedje. Mijn hele lichaam verstijfde en ik had overal kippenvel. Met tranen in mijn ogen keek ik recht voor me uit en liet ik ze langzaam achter mij langs lopen. Het miezerige weer hielp mij in deze stemming. Dat was het aller eerste moment dit jaar dat ik besefte dat sinterklaas meer voor mij betekend heeft in mijn jeugd dan ik dat nu wil beseffen. Ik zal alleen zijn in New York en ik hoop dat er nog een Nederlandse au-pair zal zijn en anders ga ik iemand de Nederlandse cultuur aanleren. Ik wil gaan schaatsen in Central Park of shoppen op Fifth avenue of Iets wat typisch New York is. En dat dan met een zwarte pieten muts. 

De tijd vliegt voorbij. Mijn agenda wordt drukker en drukker. De dagen zijn korter en het worden er steeds minder. Volgende week is mijn laatste werkdag. Stiekem vind het het helemaal niet leuk. Dacht ik dat ik na een jaar wel klaar was bij de Pathé. Nu denk ik dat ik ze allemaal ontzettend ga missen. Vooral alle leuke mensen, niet de vieze zalen, vervelende klachten en de lelijke werkkleding. 

In Amsterdam zonder mobiel is trouwens heel erg intersant. Bizar hoe gehecht je kan zijn aan contact met andere. Ook het feit dat mijn mobiel mijn horloge is was gisteren erg interessant. Het absoluut geen idee hebben hoe laat het is voelt niet zo goed. Mijn visum is na ongeveer 4 uur wachten op het consulaat 'approved'. Nu wachten tot ik die en mijn ticket binnen heb. Dan hoef ik alleen nog maar mijn koffer te pakken en dan kan ik gaan. 

Wacht even, de tijd gaat zo snel. Heb ik alles al geregeld. Vast niet. 

De tijd gaat heel erg snel voorbij, maar dat is helemaal geen probleem. Ik merk steeds meer hoe ik mensen ga missen en hoe graag ik wil dat ze met me mee gaan. Het is goed om een jaar lang op mijn eigen benen te gaan staan. Natascha zei tegen mijn vader die binnen kwam lopen tijdens het Skype gesprek. "we will treat her as our own." Het uitvaren uit mijn veilige haven in de veilige haven van een ander. Het komt allemaal goed en ik krijg er steeds meer zin in!


Bye Bye and Smile