No school for me

Stiekem wordt ik elke ochtend pas tegen het middag uur wakker. Dan denk ik aan hoe hard iedereen aan het werken is of op school zit. Even is daar dan de gedachte dat ik mijn dag onwijs aan het verspillen ben door in bed te liggen. Dit gevoel lijkt echter niet sterk genoeg te zijn tegenover mijn luiheid. De eerst volgende gedachte heeft namelijk meestal iets te maken met mijn eigen vermoeidheid. Wat ik geen vermoeidheid mag noemen trouwens. Ik geloof namelijk niet dat ik nog moe kan zijn na dik drie maanden lang uit te slapen. Het is namelijk helemaal niet zo zwaar om niet naar school te gaan. Dodelijk saai is het daarin tegen dan weer wel. 

Sinds een korte periode geloof ik er in dat ik mezelf kan 'jetleggen'. In hoeverre dat een ding is. Ik kan namelijk mezelf soms echt niet eerder dan twee uur 's nachts in slaap krijgen. Dit is namelijk mijn dagelijkse bedtijd tegenwoordig. Ik probeer dan rond een uur of tien mijn bed uit te komen. Echter wil dit nog wel eens uitlopen tot een uur of twee. Nee dat is zeldzaam. Over het algemeen ben ik echt wel rond een uur of elf mijn bed uit. 

Ik ben echt een avondmens. Ik ben het meest creatief als de zon ondergaat. Ik ben een echte zomerse avondpersoon. Hele avonden kan ik opblijven. Geloof me dat ik echt niet altijd even trots op mezelf ben als ik de kerkklok vier keer hoor slaan. 's Avonds ben ik vele malen helderdere in mijn hoofd. Tot nu toe zijn alle blogs die ik hier heb gepost 's avonds geschreven. Even voor de duidelijkheid ik bedacht me om kwart over twaalf 's avonds om dit te gaan schrijven. De muziek die ik luister is dan precies juist. Alleen de lampen die ik gezellig vind staan aan. Niemand is er die tegen me praat. Het ultieme moment om een blog te schrijven. 

Het was deze week best wel even confronterend om te lezen dat iedereen aan hun studie begonnen is. Echter heb ik precies op het juiste moment besloten om terug te gaan naar Vogelenzang in plaats van in Haarlem te zitten. Dat betekend 40 minuten fietsen naar de Pathé om met een vriendin naar de film te gaan. Nu mijn fiets weer gemaakt is vond ik dat minder erg dan ik dat dacht.

Al hoewel ik altijd riep dat ik me helemaal niet zo verbonden voelde met een dorp waar ik mijn hele leven al woon. Is dat sinds het moment dat ik hier weer was na een paar weken veranderd. Ik voel me vele malen gelukkiger in het dorp waar niet alleen ik ben opgegroeid samen met mijn zus en broertje. Mijn moeder en tante hebben namelijk ook hun jeugd hier door gebracht. Mijn Opa is in dit dorp geboren, getogen, getrouwd en gestorven. Tot hoever terug mijn familie in dit dorp heeft gewoond weet ik eigenlijk niet. De eerste generatie waarvan ik weet dat hier in dit dorp heeft gewoon is mijn overgroot-opa. Die in de bossen van Vogelenzang door een verdwaalde kogel is dood geschoten in de tweede wereld oorlog. Een verhaal dat ik als klein kind nooit begreep. Toen mijn tante mij dat verhaal voor het eerst vertelde op de plek waar hij is doodgeschoten zag ik een kogel kris kras door de lucht vliegen en dan ineens mijn overgroot-opa raken. Om die reden zie ik dit verhaal altijd zeer luchtig. Ik hoop dat hij niet te veel pijn heeft gehad. Ik was een klein en onschuldig meisje en ik moest er altijd een beetje om gniffelen. Het is een rare benoeming van een kogel die door 'je eigen partij' iemand dodelijk treft. 

Alsof ik maanden niet thuis was geweest. Euforisch opende mijn neus zich voor de verse lucht. Mijn kamer voelde als een klein hemeltje. Een situatie die zich al vele malen had afgespeeld. Dit keer voelde het anders. Het huis waarin ik ben opgegroeid voelde als een warme deken in de koude winter. Als een liefdevolle knuffel na een periode van eenzaamheid. Als de slappe lach na een traan. 

Studeren zal ik voorlopig nog niet gaan doen. Ik ga de aankomende periode niet leren uit boeken. De aankomende weken, maanden, jaren ga ik leren van mijn leven. Ga ik mezelf mezelf sturen tot de persoon die wie ik wil zijn. Want leren uit een boek is nooit echt iets voor mij geweest. Oh, spannend!

Bye bye and Smile