One step closer

Eindelijk een stapje dichterbij, eindelijk. Met de duidelijkheid dat het echt nog onwijs lang gaat duren. Gratis en voor niks kreeg ik die wijsheid. Met een grote glimlach werd dat even tussendoor mede gedeeld. Dit keer was ik echter in staat mijn reactie te delen. Twee andere meiden die namelijk precies dezelfde shock hadden. Dat gevoel van 'wacht even dat is... wauw ... LANG' 

Een enorm irritant geluid krijst er in mijn oren. Het komt me bekent voor maar het lijkt lang geleden dat ik dat geluid voor het laatst heb gehoord. En dan dringt het tot me door. Het is mijn wekker. Wakker worden Nienke vandaag ga je eindelijk weer een stap dichter bij jou grote avontuur komen. 

Goed, na dik twee uur te hebben gereden kwam ik eindelijk in Limburg aan. Sinds ik mijn rijbewijs heb reed ik eigenlijk alleen maar kleine stukjes. Dit was toch even anders.  200km heen en 200km terug. Zonder kleerscheuren heb ik mezelf, vader en mijn zus aan de andere kant van het land gekregen. 

Eerst kreeg ik een pakkettje papieren in mijn handen gedrukt en vervolgens moest ik in een kamertje gaan zitten. Het was de psychologische test. Het deed me zo veel denken aan school en mijn eindexamens dat ik gewoon gelijk in een stress modus schoot. 75 stellingen die ik moest beantwoorden door 1(never), 2(seldom), 3(sometimes), 4(often) en 5(very often) te omcirkelen. Echt de meest willekeurige vragen werden er gesteld. Nou is mijn engels best wel redelijk. Soms ging het me echt een stapje te ver. Ik heb nog heel wat te leren geloof ik.

Up next was mijn 'intervieuw'. De eerste vragen over werkuren en dat soort dingen die in  Nederlands werden gevraagd. Vervolgens gingen we over in het Engels. Had haar van te voren verteld over mijn 'Britse accent' die ik mezelf heb aangeleerd. Vooral omdat me is gezegd dat het nep kan klinken. Dat is echt niet zo. Op het moment dat ik mijn hersenen van Nederlands naar Engels zet heb ik een Brits accent dat ik NIET aanzet. Ze vond het heel leuk klinken en zei dat ik die volgend jaar waarschijnlijk kwijt ben. We doen het er mee. 

Na een gesprek van ongeveer een kwartier werd de workshop gestart. De kamer waar ik was liep langzaam vol met nog 20 meiden. En er was zelfs een jongen wat me erg charmeerde. Laat toch zien dat dit ook heel erg leuk kan zijn voor jongens en dat het niet specifiek iets voor meisjes is. Het is heel erg leuk om met meiden te spreken met dezelfde ambitie. Nou blijkt het dus dat meer dan de helft van de meiden en de jongen al een gezin hadden. Sommige zijn zelfs 'as I write' al bij hun gezin. Het is dus zo dat als je au-pair wil zijn in Engeland, Australië en eigenlijk overal behalve Amerika het vele malen sneller gaat. Er waren nog twee andere meiden die ook naar de Verenigde Staten wilde en die waren precies op hetzelfde punt als ik. 

Om au-pair te zijn in Amerika moet je aan heel veel eisen voldoen. Je moet onwijs veel documenten invullen en je wordt op verschillende vlakken getest. Tot nu toe heeft mij dat al drie maanden bezig gehouden. Nu ben ik op het punt dat ik geplaatst kan worden. Een meisje dat ook naar Amerika wil vroeg "Als ik deze week nog een gezin vind, wanneer ben ik dan weg?" Ze probeerde de pijn te verzachten door erbij te lachen maar ze kon het niet veel mooier maken dan dat begin November je dan weg bent. Nou dat was best wel een shock. Ik kan bij deze mijn Kerst gaan organiseren, in Nederland. Al hoop ik dat toch eigenlijk niet. 

Nu ben ik een paar dagen veder en ben door het Amerikaanse bureau officieel geaccepteerd. Ik pas zo nu en dan op en probeer zoveel mogelijk te werken aan mijn Engels. Elke dag probeer ik een foto te veranderen waardoor mijn profiel bovenaan komt te staan. Ik zorg dat mijn alles klopt en houd mijn informatie up-to-date is. Het blijft afwachten en door gaan met de dingen die ik in Nederland heb. Kan echt niet wachten op een gezin en uiteindelijk mijn vertrek. 

Want ook terug rijden ging vlekkeloos en dat in de spits. Of eigenlijk was die al weer zo goed als afgelopen. Road-trip in Nederland complete! haha 

Bye, bye and smile