Thuis zijn, dat is namelijk waar ik mijn blog over wilde schrijven. Het wordt me namelijk heel duidelijk dat het echt nog wel even gaat duren. Onder lichte druk heb ik een mail gestuurd met de vraag hoelang het zou gaan duren tussen het plaatsen en vertrek. Ik stuurde deze mail op zaterdag en ik weet dat ze alleen op werkdagen antwoord geven. Maar maandag middag had ik mijn antwoord binnen. Ik zie hem staan en wil het eigenlijk niet gaan lezen. De angst dat er iets in staat dat dat heel lang kan gaan duren. Met een hartslag dat toch sneller is, waarmee het me toch wel duidelijk wordt dat dit meer voor mij is dan een willekeurig avontuurtje. Het antwoord is een maand. "Het is wel zo dat er minimaal één maand tussen plaatsing en vertrek zit" Dat is het geciteerde antwoord wat ze me gaven. Ik moet echter eerst nog worden geplaatst. Waarop ze me een antwoord geven dat ze dat niet goed kunnen vast stellen. "Het is lastig aangeven wanneer er precies een gastfamilie voor je zal zijn, dit heeft met meerdere factoren te maken." Heb ik al eens gezegd dat dit proces meer dan ooit mijn geduld op de proef stelt.
Het is dus duidelijk dat ik voorlopig nog lekker thuis ben. Dus moet ik dingen gaan doen die ik thuis doen kan en als ik weg ben niet. Dan gaat het toch al snel over mijn vrienden. Ik denk namelijk dat er veel mogelijk is als ik weg ben. Toch wordt het moeilijk om al mijn vriendinnen mee te nemen. Ook iets was moeilijk mee te nemen is, is mijn geliefde Haarlem. Nu het zomer is en de zon bedacht heeft ook de lucht in Haarlem op te warmen is het hier heerlijk. Ik ben in staat om door Haarlem te lopen en met een extreem Brits accent als een toerist rond te wandelen. Ondanks dat ik alle plekjes wel ken verbaast de stad me de afgelopen tijd nogal. Misschien is het omdat ik me realiseer dat ik voor een lange periode deze stad niet zal zien. Ik kan me niet voorstellen dat ik me ooit zo thuis ga voelen in een stad als Haarlem. Maar ben benieuwd of volgend jaar me daar het tegendeel in kan gaan bewijzen
Om die twee dingen te combineren besloot ik samen met Marissa de toerist uit te hangen in Haarlem. Niet dat dit nou het uitgangspunt was voor ons om af te spreken. Ik had Marissa echt al te lang niet gezien en ik vond het nodig om met haar af te spreken. We zijn gaan lunchen bij 'La Place'. Die van Haarlem centrum ligt erg idyllisch. Het heeft namelijk een dakterras met uitzicht over het hele centrum van Haarlem. En ik ben al lang de tel kwijt geraakt hoe vaak ik wel niet een foto van de Grote/Bavokerk vanaf dat punt heb gemaakt. Ik blijf het doen. Elke keer weer. Na daar even te hebben gezeten zijn we gaan lopen. Eindigend aan het Spaarne met een ijsje genieten van de zon en de voorbij komende boten. Marissa is echt een vriendin om te waarderen. Goud eerlijk en een onwijs goed gevoel voor humor. Laat dat nou net mijn humor zijn. Mijn mobiel staat vol met foto's door haar gestuurd. Foto's van panda's die van een glijbaan af glijden en pinguïns die elkaar uitlachen om hun donzige veren. Ze is mijn demon. Dat omdat ze mij het nummer -Demons van Imagine Dragons- aan mij liet horen en ik reageerde met "Super fijn nummer". Sinds dien noem ik haar mijn demon. Het is me soms gewoon heel helder wat een goede mensen ik om me heen heb verzameld en daar ben ik maar wat blij mee!
Ik ben nog in Nederland. Ik koos ervoor om in Nederland te blijven deze zomer. Mijn familie echter niet. Zij deden wat ik had moeten doen. Lekker voor een paar weken het land uit. Maar ze zijn er weer. Mijn kleine broertje is na zes weken weer terug. Geloof me als ik hem soms echt de haren uit zijn hoofd kan trekken. Wat is soms dan ook wel iets wat te letterlijk neem. Ik miste hem tot mijn verbazing super erg. Toen mijn ouders uit elkaar gingen heb ik er onbewust voor gekozen om voor mijn broertje te zorgen en hem te beschermen. Tot de dag van vandaag heb ik dat nog in mijn hoofd zitten. Lang niet meer zo erg als een paar jaar geleden, maar het zit er nog wel. Hij is nu twee koppen groter dan ik, vele malen sterker en is helemaal in staat om op zijn eigen benen te staan. Hij gaat naar de Marechaussee dus het wordt tijd dat hij op mij gaat letten en mij gaat beschermen. Nee, helemaal niet. Hij blijft mijn kleine broertje en ik zal het altijd een beetje houden. Ik ben echter super trots op dat ventje. Hij was echt het meest schattige jongetje en nu begin er een echte man te ontwikkelen. Hij is voor zes weken naar Frankrijk geweest om daar op een camping in een crew team te werken. Mijn zus en ik zijn hem voor gegaan. Echter was ik 18 en zou in eerste instantie maar drie weken blijven. Ik heb er uiteindelijk vijf weken gezeten. Daarmee wil ik zeggen dat hij gewoon met het dubbele aantal weken richting Frankrijk vertrok. Hij zou daar net zo oud zijn als sommige gasten en hij moest ze dan leiden. Op wat momenten na waarin hij het toch wel even zwaar bleek te hebben gehad heeft hij het zo gedaan. Vele malen enthousiaster terug gekomen dan hij is weggegaan. Uitgeput dat was hij wel. Ik was blij hem weer te zien. Ik heb mijn werk omgeruild en zelfs nog 'last minute' gebeld of het mogelijk was later te komen om hem op te halen. Het is echt een monster, maar wel een hele speciale. Na zes weken kon ik weer even mijn broertje knuffelen. Ik ben niet echt een 'knuffel' persoon. Ik geef zonder reden niet zo snel knuffels. Om dat specifieker te maken, Ik geef mijn broertje en zus amper knuffels. Zij zijn echte knuffelaars en vinden het leuk me ermee te plagen. Echter op het moment dat ik hem zag kon ik niet wachten hem te knuffelen.
'But lets take it to a higher level' want ik de volgende dag kwam ook mijn zus terug van haar vakantie. Mijn vader en moeder hadden bedacht dat we er een soor familie reunie van gingen maken. Omdat mijn broertje weer thuis was na zes weken was het de moeite waard om met z'n alle richting Schiphol te rijden en met zijn vieren mijn zus op te halen. Ze was een week naar Noorwegen geweest om daar met haar Noorse vriendin 'back to basic' te gaan. Het leek echter alsof ze maanden was was geweest. En ik was heel erg blij om weer samen te zijn. Gewoon mijn zus ik en mijn broertje. Sinds ze uit huis is gebeurt dat niet meer zo vaak. Zeker omdat mijn broertje meer bij mijn moeder zit en ik meer bij mijn vader. Ik ben zo gewoon blij dat deze twee in mijn leven zijn. Ik kan me geen leven voorstellen zonder hun. Oh, ik hou niet van die sentimentele gedoe. Dat komt later wel.
Ik ben blij dat ik leuke mensen om me heen hem. Zeker als ik ze gemist heb. Ik heb nu eigenlijk heel erg veel zin om op mijn broertje springen. Gewoon hem even als een trampoline gebruiken. Juist, was een leuk idee geweest. Hij is er niet.
Bye bye and smile
related... shall it?
No comments:
Post a Comment