Wacht even hoor, wat gaat de tijd snel voorbij. Het is echt om bang van te worden. Alles lijkt de laatste tijd wel sneller te gaan dan normaal. Mijn gedachte zijn niet meer te volgen. Het is dat ik nooit echt klok heb kunnen kijken via een "normaal" horloge, anders had ik waarschijnlijk in de knoop geraakt met de wijzers.
Het feit dat ik over 3 weken al in New York zit is zo ontzettend raar. Het is goed dat er veel vrienden zijn die mij bijna elke dag herinneren aan het feit dat mijn feestje volgende week al is anders dan zou ik vergeten dat het feestje dan al is.
Ik geniet meer van de herfst dan ooit. Al heb ik niet echt het verwachte 'emotionele' gevoel van 'mijn Haarlem' achter laten. De blaadjes worden in New York ook roder en zullen net zoals in Haarlem van de bomen vallen zodra het begint te vriezen.
Zondag het ik weer even geskyped met mijn "New York Family". Ik vind het zo onwijs leuk als ze hun mail op die manier afsluiten. Het voelt echt zo goed. Het welkom voelen terwijl je er nog niet bent. Dat het mogelijk was. Toch heb ik dat wel degelijk. De jongens waren heel druk en het beeld stotterde een beetje. Kon daardoor de helft niet verstaan. Vond het zo onwijs leuk dat ze heel hard " HELLO NINKAA" riepen zodra ze mij zagen. De uitspraak zal nog wel even hard werken worden, maar ja, je hebt een onuitspreekbare naam in het Engels of niet.
Uit een van de mails is duidelijk geworden dat ik mijn favoriete feestdag in mijn eentje zal moeten vieren. In vlieg 2 december richting New York en op 6 december komt Natascha me ophalen. Gisteren toen ik in Amsterdam was liep in door het vondelpark. Daar was een oma samen met haar kleinzoon de hond aan het uitlaten. Zij zong voor hem een sinterklaas liedje. Mijn hele lichaam verstijfde en ik had overal kippenvel. Met tranen in mijn ogen keek ik recht voor me uit en liet ik ze langzaam achter mij langs lopen. Het miezerige weer hielp mij in deze stemming. Dat was het aller eerste moment dit jaar dat ik besefte dat sinterklaas meer voor mij betekend heeft in mijn jeugd dan ik dat nu wil beseffen. Ik zal alleen zijn in New York en ik hoop dat er nog een Nederlandse au-pair zal zijn en anders ga ik iemand de Nederlandse cultuur aanleren. Ik wil gaan schaatsen in Central Park of shoppen op Fifth avenue of Iets wat typisch New York is. En dat dan met een zwarte pieten muts.
De tijd vliegt voorbij. Mijn agenda wordt drukker en drukker. De dagen zijn korter en het worden er steeds minder. Volgende week is mijn laatste werkdag. Stiekem vind het het helemaal niet leuk. Dacht ik dat ik na een jaar wel klaar was bij de Pathé. Nu denk ik dat ik ze allemaal ontzettend ga missen. Vooral alle leuke mensen, niet de vieze zalen, vervelende klachten en de lelijke werkkleding.
In Amsterdam zonder mobiel is trouwens heel erg intersant. Bizar hoe gehecht je kan zijn aan contact met andere. Ook het feit dat mijn mobiel mijn horloge is was gisteren erg interessant. Het absoluut geen idee hebben hoe laat het is voelt niet zo goed. Mijn visum is na ongeveer 4 uur wachten op het consulaat 'approved'. Nu wachten tot ik die en mijn ticket binnen heb. Dan hoef ik alleen nog maar mijn koffer te pakken en dan kan ik gaan.
Wacht even, de tijd gaat zo snel. Heb ik alles al geregeld. Vast niet.
De tijd gaat heel erg snel voorbij, maar dat is helemaal geen probleem. Ik merk steeds meer hoe ik mensen ga missen en hoe graag ik wil dat ze met me mee gaan. Het is goed om een jaar lang op mijn eigen benen te gaan staan. Natascha zei tegen mijn vader die binnen kwam lopen tijdens het Skype gesprek. "we will treat her as our own." Het uitvaren uit mijn veilige haven in de veilige haven van een ander. Het komt allemaal goed en ik krijg er steeds meer zin in!
Bye Bye and Smile
No comments:
Post a Comment