SURPRISE

Ik begin me langzaam te beseffen dat dit eigenlijk een soort dagboek voor mezelf is. Een manier om, als ik over een jaar aan het inpakken ben om terug te gaan naar Nederland, terug te kijken hoe ik tegen mijn avontuur aan keek. Om momenten te herinneren en om bepaalde aspecten niet te vergeten. Sommige momenten hoef ik eigenlijk dus hier niet op te schrijven omdat ik ze voor altijd zal herinneren. Alleen ik doe het toch. 

Gisteravond.

Op een paar rare gesprekken over w'app met mijn moeder en Noortje na was er geen vuiltje in de lucht. Mijn moeder vroeg me vorige week of ik zondag bij haar wilde komen eten. Dat vroeg ze 's ochtends en Noortje vroeg op hetzelfde moment of ze zondags iets leuks konden doen. Omdat Noortje me later een berichtje had gestuurd stond die bovenaan en had ik haar dus eerder een 'ja' gegeven dan mijn moeder. Alleen ik zag geen probleem om deze twee afspraken met elkaar te combineren. Ik zeg dus tegen Noortje, zonder dat met mijn moeder te bespreken, dat ze wel bij ons kan komen eten. Ik wist eigenlijk wel zeker dat dat geen probleem kon zijn. Daar wordt namelijk nooit een probleem van gemaakt. Ik kreeg me toch een bizar antwoord van mijn moeder. "Nee, liever niet." WAT? Was mijn moeder gekidnapt door aliens en gaven zij mij nu antwoord. Ik schrok er een beetje van. Als ze het liever niet had omdat ze me graag even voor haar zelf wil hebben dan kan je dat minstens op een andere manier zeggen. De opdringerigheid van mijn moeder zorgde ervoor dat ik dan maar niet met mijn moeder ging afspreken. Ik ging liever met Noortje iets leuks doen aangezien die op dat moment vele malen kalmer was. 

Op dat moment niet wetend dat er waarschijnlijk drie meiden een w'app van mijn moeder krijgen met de tekst "PROBLEEM, PROBLEEM" En kijk, als ze me nou hadden gezegd wat ze van plan waren had ik dit natuurlijk anders gedaan. Dat bleek alleen juist het idee te zijn, mij niks te zeggen. Ik ben anders heel erg goed in geheimen bewaren.

Ik had niks door. Ik voel me niet dom. Ik voel me vereerd. Ik voel me dankbaar.

Om 17u had ik met Noortje afgesproken. En als er een is vriendin waarvan ik weet dat ze kan organiseren en plannen dan is het Noortje. Echter was het zo dat ik om 17:20 nog niks van haar had vernomen. Ze zou met de auto komen dus het had geen zin om haar een berichtje te sturen. Dat zou ze dan pas lezen als ze er al zou zijn. Als ze nog thuis zou zijn dan had ze me vast wel al een berichtje sturen. En toen was daar ineens een berichtje. Alleen dat berichtje zag er heel anders uit dan ik dat had verwacht. Er stond: "ik moet afzeggen" straight to the point. Op dat moment had mijn moeder mijn mobiel in haar handen dus ik stuurde alleen een berichtje terug waarin stond: "what?" Lichtelijk verward dat ik was wilde ik heel graag weten waarom ze niet kwam. Ze moest wel een goed excuus hebben want om nou twee weken voordat ik weg ga nog even een afspraak af te zeggen... Ik kreeg echter alleen een "sorry" terug. Terwijl ik nog verwarder een "mweh" terug stuurde ging de deurbel. Ik wilde eerst niet opendoen omdat ik verwachte dat het mijn broertje zou zijn. Die heeft zijn eigen sleutel dus waarom belt hij aan. Een kort moment schoot er door mijn hoofd: 'Komt Noortje toch?' Er stond echter iemand anders voor mijn deur, het was Anouk. 

'A little introduction' 

Anouk, Willemijn en Merel zijn drie vriendinnen die ik al ken vanaf de kleuterklas/basisschool. Ik ken deze meiden dus al meer dan 10 jaar. Met deze meiden heb ik al zo veel mee gemaakt en ze kennen me door en door. 

'End of the introduction'

Anouk had nog een matje van mij liggen en die kwam ze terug brengen. Ik draai me om om het matje weg te zetten en Anouk stapt binnen. Het klinkt nu heel erg raar, maar zag er grappig uit. "Wil je wat drinken, Anouk?" roept mijn moeder vanuit de woonkamer. Mijn moeder wist dat ze nog een half uurtje moesten rekken. Na wat thee en een versnapering raakte we eindeloos aan de praat. Ik had geen flauw idee dat ik langzamerhand de tijd wel iets wat te lang aan het rekken was. Subtieler kon gewoon niet, Anouk stond op en trok haar jas aan. Oké, je gaat? Ik geef haar een knuffel en was blij dat ze me kwam opvrolijken aangezien ik net een afgezegde afspraak aan het 'verwerken' was. "Kom ga mee naar Merel!" Ik was zoals ongeveer de hele dag al, verward. Ik moest nog eten en wat ging zij nou bij Merel doen. Weetje wat, "Ik ga mee" 

Terwijl ik me fiets pak vraag ik nog of ze weet of Willemijn moet werken. Want hoe leuk zou het zij als we met zijn vieren kunnen zijn. Ik kreeg echter te horen dat ze dus moest werken en dat ze dus niet kon komen. Toen Merel de deur open deed zei ze dat het eten net klaar was. Anouk die dan gewoon zegt: "oh, fijn we eten even mee." niks afgesproken zegt ze dat gewoon even heel brutaal. Dit is echt het gedeelte waar ik aan terug denk en ik mezelf echt even een dom kind vind. Niks maar dan ook niks begint er bij mij te rinkelen. Het feit dat er gezellige muziek op staat, er kaarsjes zijn aangestoken en dat de tafel voor vier gedekt is, het doet me niks. 

BOEM, vanuit de keuken komt er één of andere dwaas op me af en roepen ze met z'n drieën  'SURPRISE!!" Het is Willemijn! en dit alles is voor mij. 

De hoeveelheid emoties die er door mijn lichaam gaan waren niet te overzien. Ik spring, lach, gil en laat een traan gecontroleerd in mijn mouw verdwijnen. 

Ze hebben een heel diner voor me gemaakt. We hadden het erover gehad dat we met zijn vieren Sushi wilde maken. Dus dat was precies wat we gingen doen. Dit was een avond met een gouden randje. Nog steeds bevat ik amper dat ze dit voor me hebben gedaan. Al die moeite om mij te verrassen. Ik ben zo onwijs dankbaar. 

Nu valt alles op zijn plek. Mijn moeder, vader, zus en broertje wisten ervan. Er is geen woord over gesproken en ik heb er geen seconde over na gedacht dat die meiden iets voor me aan het voorbereiden waren. 

Mijn moeder blijkt niet door aliens te zijn gekidnapt en Noortje is de beste vriendin op de hele wereld. De zeldzame tijd die er nog over is heeft ze door gegeven. In plaats van zelf een avond met mij gezellig te kunnen besteden. Ik vind dat echt een gebaar van vriendschap wat ik niet kan beschrijven en dat gewoon wil ondergaan. 

Ik wil echt iedereen bedanken die hierin heeft geholpen. Mamma, Pappa, Kirsten, Ruben, Noortje en zonder twijfel verdienen jullie drie credits voor de beste vrienden groep ooit, WILLEMIJN, MEREL en ANOUK! Er zullen vast nog meer helpers zijn geweest want ik heb het jullie niet makkelijk gemaakt.

Het raarste is nog dat in plaats van het moeilijker te vinden om weg te gaan, vind ik het makkelijker. Ik wil het liefst ze allemaal mee nemen. Echter door dit gebaar weet ik dat als ik volgend jaar terug kom deze vrienden er nog steeds voor me zijn. 

*laat een klassieke 'maxima traan' over haar wang lopen*

YES ! I LOVE YOU ALL

Bye Bye and Smile